Marine is 42 jaar en heeft net haar baan als museumarchivaris verloren. Ze brengt veel tijd door voor de TV en om zichzelf af te leiden, begint ze te gokken…
“Ik heb altijd van meditatieve omgevingen gehouden, zoals bibliotheken. Niets maakt me gelukkiger dan een zaterdagmiddag in een boekwinkel doorbrengen. Daarom studeerde ik vol passie kunstgeschiedenis, voor ik een baan kreeg in het archief van een museum. Het was een droom die uitkwam voor mij. Toen mijn contract voor bepaalde tijd afliep, had ik het er moeilijk mee. Met mijn eerste werkloosheidsuitkering nam ik me voor om het rustig aan te doen terwijl ik op zoek ging naar een andere baan die me een kalm, gecultiveerd leven zou geven. Om mezelf een beetje op te peppen, speelde ik steeds vaker krasloten. Het plan was steeds om twintig euro te winnen en slechts vijf te verliezen, het was een welkome afleiding. De maanden gingen voorbij en Kerstmis brak aan.”
Ik denk dat ik de aandacht meer nodig had dan het geld
“Toen ik blut begon te raken, was ik van plan mijn vrienden Nationale Loterij-tickets te geven. Ik organiseerde een kerstfeestje bij mij thuis, maar omdat een van mijn vrienden niet kwam opdagen kraste ik al zijn kaartjes door. En zo won ik ‘zijn’ 500 euro. Het gaf mijn feest een geweldige sfeer, en ik kondigde aan: “Omdat ik die 500 euro niet verdiend heb, ga ik ze investeren in nieuwe kaartjes. Mijn vrienden waarschuwden me allemaal: ‘Marine, dat is volslagen idioot! Je zult nooit twee keer achter elkaar de jackpot winnen!’ Maar ik had niets te verliezen door te verspillen wat ik nog niet eens gewonnen had, dus waagde ik het erop. Ik kocht verschillende lotterijticketjes en boekte op het laatste moment ook nog een week in een klein hotel in Spanje. De rest investeerde ik in willekeurige getallen. Ik ben duidelijk nog steeds een vrouw van letters, niet van cijfers…”
“Ik was dus rustig aan het luieren op een terras aan de Costa del Sol, toen ik de laatste loterijtrekking op mijn mobiele telefoon controleerde. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik wist het bedrag van mijn winst nog niet, maar wel dat het groot zou zijn. Ik wachtte tot het einde van de vakantie, fantaseerde over wat ik zou doen met de miljoenen die ik mezelf al zag ontvangen, en ik ging naar het officiële Lottokantoor als een winnaar. Ik had geen 38 miljoen gewonnen, maar 265.000 euro, en dat was goed genoeg. Minder eng, op een bepaalde manier.”
Ik was steeds de discrete, vooruitdenkende vrouw. Toch trapte ik in de val
“In tegenstelling tot wat mijn vrienden hadden voorspeld, vertelden de medewerkers mij dat het niet ongewoon was dat dezelfde persoon twee keer won. Misschien omdat de winnaars van tevoren gokkers waren? Ik zal het nooit weten, want ik had geen baan, geen vriend en geen vooruitzicht op een grote erfenis, het enige verstandige zou zijn geweest om meteen een flat te kopen. Dat is wat iedereen van mij verwachtte, de discrete, vooruitdenkende vrouw dat stof boven glitter verkoos. En toen trapte ik erin.”
“Toen ik mijn flat huurde, kocht ik een mooie kleine sportwagen. Een rode, natuurlijk. Eerst moest ik wel mijn rijbewijs halen. Uiteindelijk heb ik nooit in die prachtige rode auto gereden, ik was bang om ermee naar de stad gaan. Vervolgens ontdekte ik een hoop nieuwe/oude vrienden. Het is verbazingwekkend, als je veel geld verdient, hoe mensen zich jou plots weer herinneren. Ik werd erg populair, maar dat maakte me niet echt gelukkig: zoals ik al zei, verkies ik de rust van musea boven nachtclubs. Toch liet het me duizelen. Natuurlijk zwichtte ik voor de charmante armen van een paar geïnteresseerde jongemannen – ik had ze meteen moeten zien aankomen, maar ik voelde me zo succesvol en onoverwinnelijk dat ik hun beloften voor liefde aannam. Ik denk dat ik de aandacht meer nodig had dan het geld. Dat fortuin begon me zwaar te vallen. De moraal van het verhaal klinkt misschien afgezaagd. Dat is omdat het nog niet voorbij is.”
Ik voelde me schuldig en nutteloos. Dit ‘droomleven’ maakte heel wat angsten bij me los
“Ik spendeerde alles aan onbenulligheden, trakteerde mezelf op weekendjes in Parijs, sliep in mooie hotels, kocht veel te dure kleren die ik nooit zou dragen… Waar ik echter geen spijt van heb, zijn de driesterrenrestaurants waar ik het geweldig naar mijn zin heb gehad. Met Pasen was ik acht kilo aangekomen, had ik een dertigtal ‘vrienden’ gemaakt en meer dan de helft van mijn provisorische pot met geld opgeslokt. Ik belandde in een depressie, was op zoek naar een doel. Ik had net meer dan 100.000 euro uitgegeven, terwijl ik mijn hele leven had gespaard. Ik besloot ermee in te stemmen geld te lenen aan mijn echte vrienden, die ik van kindsbeen af kende en die een helpende hand nodig hadden. Soms zat ik uren in mijn kleine felrode coupé, alleen maar mijn favoriete boeken te lezen zonder van mijn parkeerplaats te komen. Geleidelijk aan begon ik me af te sluiten van veel van mijn echte relaties omdat ik, verteerd door schuldgevoel, hun blik niet langer kon verdragen. Eigenlijk was het mijn eigen oordeel over mezelf dat ondraaglijk was geworden. Ik was niet langer op zoek naar een baan, ik voelde me nutteloos. In werkelijkheid wakkerde dit ‘droomleven’ oude, fundamentele angsten over de zin van mijn leven aan: in plaats van te genieten van een beetje plezier en comfort, stortte ik me in een rijkelijke, existentiële crisis.”
“Positief is dat een deel van mijn inkomsten gebruikt werd om de nodige therapie op te starten. Hoe meer ik omringd werd, hoe meer ik me alleen voelde. Ik had mijn gevoel van eigenwaarde verloren. Vastbesloten om een oprechte metgezel te vinden, ging ik naar een dierenasiel. In een taxi, natuurlijk. Ik was al enkele maanden zeer gevoelig en de aanblik van al die dieren die duizend pogingen deden om opgemerkt te worden, maakte me van streek. Die katten geïsoleerd in kooien, miauwend terwijl ik tegen de hekken wreef om ze eruit te krijgen, dat was ik. Ik ging naar huis en deed geen oog dicht. Die maandag heb ik in totaal 50.000 euro overgemaakt naar verschillende dierenbeschermingsorganisaties. Om het zekere voor het onzekere te nemen, hield ik ongeveer hetzelfde bedrag voor mezelf, niet wetende wanneer ik weer een baan zou vinden. Het heeft me twee jaar gekost, twee lange jaren van zelfonderzoek. Uiteindelijk kreeg ik een baan in een leuke kleine kinderkledingwinkel. Hun openhartigheid brengt me terug bij emoties waarvan ik bang was ze kwijt te zijn.”
“Ik heb al heel lang geen cent meer over van ‘mijn Lotto’, maar elke maand krijg ik een verdiend salaris. Mijn vrienden van vroeger zijn er nog steeds, en tot mijn verbazing zijn sommige van de mensen die ik in die vreemde tijden heb leren kennen dicht bij me gebleven. En nu ga ik elke morgen met een glimlach op mijn gezicht naar het werk. In mijn prachtige rode auto.”
