Hij bedroog me, maar zijn ontrouw is slechts het onschuldigste deel van het verhaal. Het ergste zijn niet de avontuurtjes die hij had met onschuldige jonge vrouwen of de soap-achtige manier waarop ik het te weten kwam. Het ergste is niet de sluier van bedrog die ons verhaal omhult. Het ergste zijn niet de bedreigingen of mijn ontsnapping. Het ergste is alles wat daarvoor gebeurde en waar ik me niet eens bewust van was tot de schok van ontrouw me uit de dikke mist haalde waarin ik verstikte…
“Het is mijn verjaardag en mijn vriendin Lisa belt, maar ik neem niet op. Ik lig in de armen van Alexander, de man van wie ik al acht jaar hou…
Ze dringt aan, dus ik stuur haar uiteindelijk een berichtje: ‘Je mag straks ‘Happy Birthday’ voor me zingen, schat, ik ben aan het genieten’. Ze antwoordt niet. Rond 14u krijg ik een ‘ik moet je spreken’ van haar en ik krijg onmiddellijk een baksteen in mijn maag. Wanneer ik haar bel, vraagt ze meteen of ik alleen ben, of ik bij Alexandre weg kan, zodat ze me ‘alles kan vertellen’. Dat kan ik niet zomaar: sinds het begin van mijn relatie met Alexander, bel en ontvang ik telefoontjes op luidspreker, of hij in de kamer is of niet. Alexander beweert dat dit de enige manier is om massale blootstelling aan gsm-straling te vermijden en hij herhaalt graag dat we geen geheimen voor elkaar hebben. Aangezien ik niets te verbergen heb, heeft het me nooit gestoord. Hij ontvangt nooit telefoontjes, hij stuurt alles door naar zijn mailbox en communiceert alleen schriftelijk. Ik respecteer hem zozeer dat ik zijn kleine gewoontes steeds blindelings heb gevolgd: ik was onze kleren nooit samen (‘hygiëne, schat’), raak zijn spullen niet aan, zelfs niet om ze op te bergen (‘Je weet niet hoe je een T-shirt moet opvouwen’) en leef onder het toeziend oog van de bewakingscamera’s overal in huis (‘voor de veiligheid’).”
“Lisa zegt niets en vraagt me haar terug te bellen als ik alleen ben. Alexander kijkt me streng aan…
Hij heeft Lisa nooit gemogen en noemt haar vaak ‘gestoord’ en ‘jaloers’. Het gevoel dat er iets mis is laat me niet los en ‘s avonds maak ik gebruik van een toiletbezoek om Lisa stiekem te bellen. Het is de eerste keer dat ik de regel breek, maar vanavond wil ik geen geschreeuw. Want Alexander schreeuwt veel. Het gaat totaal aan me voorbij omdat het zo vaak gebeurt. Hij kan 15 minuten schreeuwen over spaghetti die een beetje te gaar was. Ik kom uit een zeer streng gezin, mijn vader werd altijd gek van huishoudelijke details, dus ik zag Alexanders driftbuien als een simpele uiting van zijn persoonlijkheid en niet als haat tegenover mij. Ik doe iets stoms, hij schreeuwt, kalmeert en doet het de volgende dag opnieuw. Niets aan de hand.”
“Op dat moment staat alles op het punt te veranderen…
Ik hoor hoe Lisa uitlegt dat ze een vriendin van een vriendin over de vloer had die naar Brussel kwam voor sollicitatiegesprekken. Het meisje is aardig, ze praten over hun leven, uiteindelijk praten ze over hun partners en één detail brengt Lisa in de war. Het meisje in kwestie – Céline – praat over haar vriend alsof hij de Belgische kampioen is van een sport die in België niet op grote schaal wordt beoefend. Ze is verbaasd: “De Belgische kampioen in deze sport is de vriend van mijn beste vriendin. Elk van hen komt met details over de man in kwestie, gewoon om zeker te zijn. Ze hebben geen foto’s van hem (er zijn geen foto’s van hem als volwassene behalve zijn identiteitspapieren, hij is anti-sociale media), maar het is duidelijk dezelfde persoon. De afgelopen vier jaar had Alexander dus een vaste relatie met Céline. Ze huren een huis 150 kilometer verderop, hebben een hond met dezelfde naam als die van ons, en zien elkaar niet veel, omdat de Alexander veel reist voor zijn werk. Tijdens de lockdown zat hij zelfs enkele weken vast in een ver land (in realiteit ijsbeerde hij door ons huis en maakte hij mijn leven onmogelijk door me te dwingen elk voorwerp in huis te ontsmetten). Ik geloof haar niet, ik eis bewijzen, ik vergeet dat ik dit telefoontje pleeg zonder Alexandre op de hoogte te hebben gebracht en in het heetst van de strijd spreek ik te luid. Ik verwijt Lisa dat ze mijn relatie en mijn leven wil verpesten. Alexander, die me hoort, komt binnen en grist de telefoon uit mijn handen. Ik hoor hem dreigen Lisa te vermoorden.”
“Hoewel hij niet kan weten wat ze me vertelt, reageert hij als een op heterdaad betrapte crimineel…
Uit de blik op zijn gezicht begrijp ik dat alles waar is. En dit is nog maar het begin. Ik pak mijn tas en vertrek. Alexander, die nooit gewelddadig is geweest, verdraait mijn pols als hij me probeert tegen te houden. Ik land bij Lisa en ontdek Céline, terneergeslagen. Ik word geconfronteerd met een intelligente jonge vrouw, verliefd, verloren, die me vraagt haar te vergeven voor een fout die ze niet eens gemaakt heeft. Zij was zich net zo min bewust van mijn bestaan als ik van het hare. Samen controleren we de aanwijzingen. Alles klopt: data, tijdstippen, leugens, gewoontes. Als ik haar hoor vertellen over Alexanders gedrag, begrijp ik dat Céline in de ban is. Maar als zij dat is… dan ben ik dat ook, en al langer. Het is een openbaring. Zijn ‘kleine gebreken’ lijken plots monsterlijke proporties aan te nemen. Ik vertel hen alles: hoe het verboden was om in zijn auto te stappen en we altijd in twee aparte wagens reden (‘ik hou niet van de manier waarop jij rijdt en ik ben graag alleen als ik rij’), de lokalisatie op mijn telefoon (‘voor moest er iets gebeuren’), de verplichting om mijn agenda en mijn mailbox te delen (‘we hebben een ingewikkeld en druk leven’)… De agenda, om precies te zijn: Céline en ik beseffen dat Alexandre elke drie weken vier dagen lang van haar en van mij verdwijnt. Aan mij zei hij op een maandelijkse vergadering van zijn sportfederatie in Duitsland te zijn. Tegen haar zegt hij hetzelfde, maar dan in Engeland. We begrijpen dat hij tijdens die dagen waarschijnlijk meer affaires heeft.”
“Terwijl we praten komt Alexander, die me al tientallen keren probeerde te bellen, aan bij Lisa’s huis. We confronteren hem, hij ontkent het. Hij noemt Céline ziek, seksverslaafd, beweert dat Lisa alles orkestreerde om mijn leven te verwoesten. Zijn enige doel is om mij mee naar huis te nemen. De manier waarop hij Celine behandelt, stelt me meer teleur dan wat dan ook. Ik had misschien wat respect voor hem gehad als hij zich netjes had gedragen tegenover haar. Lisa belt uiteindelijk de politie, Alexander vertrekt voor ze arriveren.”
“Dan gaat alles heel snel…
Céline gaat terug naar huis – ik ontvang geen nieuws van haar, mijn enige zekerheid is dat ze niet opnieuw contact met hem heeft opgenomen -, mijn vrienden organiseren wat lijkt op een overval op het huis en verhuizen al mijn spullen in minder dan 24 uur, een van hen leent me haar flat uit en trekt in bij haar vriend. Het is alsof alle feeën bij elkaar zijn gekomen om mij uit Blauwbaards leven te halen. Na acht dagen begin ik weer normaal te eten en te slapen. Ik huil niet, maar voel me net merkwaardig licht. Deze euforie duurt twee weken. Ik schommel tussen een gevoel van vrijheid en woede, wat me een gekke energie bezorgt. Na 15 dagen radiostilte komt Alexander terug, doet alsof hij in behandeling is, probeert zijn daden te minimaliseren, praat over een ‘simpele affaire’ met Céline. Ik reageer bedaard, als een gewond persoon. Een heel deel van Alexanders leven – en dus ook het mijne – blijft een mysterie en ik vrees dat ik op een dag meer te weten zal komen. Want vandaag, vier maanden na deze onthullingen en met de hulp van een buitengewone psychiater en fantastische vrienden, leef ik weer. Soms haat ik hem, soms heb ik medelijden met hem, maar ik ga vooruit. Ik moet alles opnieuw leren: dat een man niet noodzakelijk een boos en controlerend persoon is, dat ik mijn eigen keuzes mag en kan maken zonder de goedkeuring van een ander, hoe ik opnieuw kan vertrouwen. Maar ik ben op de goede weg, verlost, veilig en in vrede.”
MEER VERHALEN:
Ik had een onenightstand met de boy uit de band
