Ziekelijke jaloezie, hoe ontstaat het en kan je eraan werken? Stéphanie getuigt: “Ik was altijd een zelfverzekerde en zelfstandige vrouw. Maar toen ik Nicolas ontmoette, herkende ik mezelf haast niet meer.”
“Ik had nog nooit, echt nooit, een man gevolgd, ondervraagd, in de val gelokt of zijn zakken doorzocht. Nog nooit. Al mijn relaties, van de meest serieuze tot de meest vluchtige, waren gebaseerd op vertrouwen en individuele vrijheid. Ik ben ook vijf jaar getrouwd geweest. Tijdens ons huwelijk hebben mijn man en ik beiden een aantal avontuurtjes gehad. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat we uit elkaar zijn gegaan, maar dat had niet zozeer te maken met jaloersheid. We zagen in dat we niet bij elkaar pasten, het was gewoon op. Ik heb in het verleden enkele jaloerse mannen ontmoet maar daar ben ik niet lang bijgebleven. Hun wantrouwige blikken vond ik onverdraaglijk. Ik fladder nu eenmaal niet rond en ik lieg of manipuleer niet. Ik begreep dan ook niet waarom iemand mij daarvan zou verdenken.”
Toen ontmoette ik Nicolas…
“Of beter, toen ontmoette ik Nicolas opnieuw. Tijdens onze tienerjaren hadden we immers wat met elkaar geflirt. Ik herinnerde me hem als een knappe gast, een beetje rock’n roll met zijn scooter en zijn stoere loopje waar alle meisjes van gingen zwijmelen en alle jongens jaloers op waren. Twintig jaar later was hij nog steeds datzelfde alfamannetje. Met een ongelofelijk charisma en een uniek talent om iedereen om zijn vinger te winden. Hij kreeg bij haast iedereen haast alles gedaan, hij maakte de mensen aan het lachen, luisterde naar hen en beurde ze op. De perfecte man. Het enige minpuntje was dat hij er voortdurend behoefte aan had om bezig te zijn, om mensen rond zich te hebben. Een avond met ons tweetjes ging hem al snel vervelen. Het moest altijd iets meer zijn: een verrassing, een evenement, iets overdadigs.”
Uiteindelijk moest ik het onder ogen zien: ik was zelf het probleem
Wat ik aanvankelijk zo fantastisch aan hem vond, begon me al heel snel te verontrusten…
“Ik moest vaak weg voor mijn werk en ging hele weekends voor mijn bejaarde ouders zorgen. We waren “officieel” een koppel, we zagen elkaar meermaals per week, we hadden het superfijn samen. Maar als ik niet bij hem was, voelde ik iets vreemds. De jongen die ik twintig jaar eerder had leren kennen, was eigenlijk bitter weinig veranderd. Hij bleef alles en iedereen verleiden die in zijn buurt kwam. Ik bedoel niet seksueel of dubbelzinnig hoor. Maar hij moest in de smaak vallen, hij moest het middelpunt van de aandacht zijn.
Vaak ontdekte ik op Facebook of Instagram foto’s van feestjes waarin hij getagd was. Zijn 5000 virtuele vrienden bezorgden hem hopen likes. Op een van die groepsfoto’s zag ik een bloedmooi meisje dat van ver gefascineerd naar hem stond te kijken. Ik voelde hoe mijn bloed begon te koken. Ik vond het verschrikkelijk, maar ik heb zitten zoeken en puzzelen tot ik haar profiel vond. Er was helemaal niets bijzonders aan de hand, ze was gewoon een kennis van vrienden van vrienden. Ik heb hem over haar aangesproken. Hij wist zelfs niet hoe ze heette. Maar voor mij was er precies een knop omgedraaid. Binnen in mij was er een deur opengezet die tot dan toe altijd op slot was gebleven. In de dagen die daarop volgden, heb ik alle social media uitgepluisd, ik heb al zijn foto’s onder de loep genomen, al zijn statussen, alle liedjes die hij had gedeeld.
Ik begon vragen te stellen aan onze vrienden. Ik moest absoluut weten hoe hij zich gedroeg wanneer ik er niet bij was. Iedereen was het erover eens: zijn gedrag was onberispelijk, hij was stapelverliefd op mij en zijn trouw was overal tegen bestand. Maar hoe kon ik ze vertrouwen? Ze zouden immers met plezier hun rechterarm hebben gegeven om bij zijn vriendenclubje te mogen horen. Beetje bij beetje begon ik te beseffen dat ik alle vrouwen die dichter dan vijf meter bij hem in de buurt kwamen onbewust vuile blikken toewierp. Zelfs zijn beste vriendin was in mijn ogen verdacht geworden. Aanvankelijk vond hij dat nog schattig, zeker omdat ik hem verteld had dat dit me nooit eerder was overkomen. We waren het erover eens dat wat ik voelde het resultaat was van de uitzonderlijke liefde die ons met elkaar verbond.”
Maar het ging van kwaad naar erger….
“Soms annuleerde ik een bezoek aan mijn ouders of een reis voor mijn werk, enkel en alleen om op het laatste moment te kunnen opduiken bij een etentje waar hij aanwezig was. En tijdens een ladies’ night liet ik mijn vriendinnen vaak halverwege de avond zitten om hem op een terrasje te kunnen verrassen. Of ik sprak met collega’s af voor de lunch in een restaurant waarvan ik wist dat hij er vaak kwam. Dan hoopte ik stiekem dat ik hem er zou zien en… En wat? Dat wist ik eigenlijk niet. Als ik hem op heterdaad had betrapt, zou mijn wereld zijn ingestort. Bovendien had ik totaal niet geweten hoe ik op zo’n publieke vernedering moest reageren. En als ik al vragen had, dan hoefde ik maar met hem te praten om de antwoorden te kennen. Dus waarom deed ik dat dan allemaal? Tot op vandaag weet ik niet precies wat me bezielde. Mijn beste vriendin noemde het kort en bondig “vragen om ellende”. Uiteindelijk moest ik het onder ogen zien: ik was zelf het probleem.”
Waarom gedroeg ik me als een bang muisje terwijl er helemaal geen aanleiding toe was?
Ik walgde van mezelf…
“Ik snapte echt niet waarom ik me als een bang en broos muisje ging gedragen bij het idee van een mogelijk bedrog. Terwijl er zelfs helemaal geen aanleiding toe was. Die hele zondag lag ik in bed naar romcoms te kijken en op maandagmorgen zat ik bij de dokter. Hij moest glimlachen toen ik hem vertelde waarom ik daar was: “Dokter, ik ben jaloers.” Hij stelde lichte oververmoeidheid vast en schreef me drie dagen rust voor. Die heb ik zonder aarzelen genomen. Ik profiteerde ervan om me thuis op te sluiten en bezwoer mezelf dat ik niet zou proberen om Nicolas te bespioneren. Hij dacht namelijk dat ik Duitsland was voor zaken.”
Ik heb me uitgelogd op alle social media. Dat was voor mij het moeilijkst…
“Via internet en enkele forums heb ik informatie gezocht over wat er met me aan de hand was. Ik wilde niet naar een psycholoog, ik wilde gewoon weer mezelf worden. Ik wilde die lichtheid terug, die ik was kwijtgeraakt door die allesverterende jaloersheid. Daarom ben ik beginnen schrijven om het hoe en het waarom beter te begrijpen. Zo realiseerde ik me dat ik vooral jaloers was op zijn mooiste kwaliteiten. Op zijn gulheid en op hoe vlot hij met iedereen overweg kon. Hij leek zichzelf te kunnen opsplitsen zodat hij er overal en voor iedereen was. Maar ik wilde dat hij alleen oog had voor mij. Ik wilde bijzonder zijn, ik wilde boven en vóór alle anderen komen. Dat was natuurlijk niet zeer nobel van mij, maar zo was het nu eenmaal.”
Ik heb hem toen een lange mail geschreven waarin ik hem uitlegde hoe ik me voelde…
“Ik had verwacht dat hij het zou opvatten zoals hij met al het andere deed: redelijk en begripvol. Maar hij reageerde furieus. Hij voelde zich gekwetst en ontgoocheld, hij vond het ongelofelijk onrechtvaardig. Eigenlijk was dat de best mogelijke reactie. Zijn woede deed me goed. Ik interpreteerde het als een bewijs dat hij van me hield. Hij heeft niets aan zijn gedrag veranderd, al schenkt hij me wel meer aandacht als we in het openbaar zijn. Kleine gebaren die me laten weten ‘ik ben er’ wanneer we samen ergens naartoe gaan, ‘Ik denk aan je’ wanneer we beiden met iemand anders in gesprek zijn. Mijn angsten zijn gekalmeerd. Ik ben niet meer constant getriggerd. Ik denk dat wat ik toen voelde het symptoom en het bewijs is dat onze mooie liefdesrelatie me gedestabiliseerd had en me uit mijn comfortzone had gehaald. Nu gaat het goed. We houden al meer dan een jaar van elkaar en zijn van plan om daar nog heel lang mee door te gaan…”
MEER WAARGEBEURDE VERHALEN
