Alexandra probeert haar moeilijke verleden achter zich te laten tijdens haar studententijd. Maar dan blijkt dat haar beste vriend een wel heel gelijkaardige jeugd heeft gekend...
Ik verloor het contact met mijn vader toen ik 5 was. Ik heb geen herinneringen aan hem. Behalve misschien zijn gezicht op de televisie, veel geschreeuw en een dikke wagen. Hij stond al een paar jaar in het nieuws vanwege criminele affaires voordat mijn moeder verliefd op hem werd en een leven leidde dat werd gekenmerkt door geweld, afwezigheid, ontrouw en pijn.
Toen het mijn moeder lukte om bij hem weg te gaan, moesten we verhuizen om onze veiligheid te garanderen...
Ze ondernam ook stappen om te voorkomen dat ik zijn achternaam zou dragen, maar dat mocht niet baten. Ik moest gewoon discreet zijn over wie ik was. Op school had de onderwijzeres met mijn moeder afgesproken dat ze alleen de voornaam van de kinderen zou afroepen en niet hun achternaam, om de nieuwsgierigheid van de andere kinderen niet te wekken. Mijn vader had geen voogdij gekregen vanwege zijn strafblad. Hoe dan ook, het kon hem niet schelen: wat hij wilde was mijn moeder, niet mij. Hij wilde haar leven ruïneren. Ze was bang dat hij mij pijn zou doen om bij haar te komen.
Tegenwoordig zouden we het een stalker noemen...
Begin jaren '80 noemden we hem een kwade, verliefde man. Drie jaar nadat ze uit elkaar gingen, stierf hij. Meer weet ik niet (mijn moeder wilde er nooit met me over praten totdat ik jaren later mijn eigen onderzoek begon). Ik voelde me opgelucht, ik kon eindelijk het huis uit, buitenschoolse activiteiten doen, uitgaan en bij vrienden blijven slapen. We waren 'vrij van hem' en het verhaal zou hier kunnen eindigen, maar dat zou te simpel zijn.
Toen ik oud genoeg was om het huis te verlaten, kreeg ik een gerechtelijk bevel om mijn naam te veranderen en die van mijn moeder wettelijk aan te nemen. Ik ging rechten studeren aan de universiteit. Er waren nog geen sociale media, geen reden om je identiteit bij het minst bekend te maken. De naam van mijn vader was al lang van mijn identiteitskaart gewist en in de vergetelheid geraakt, maar ik bleef heel discreet. Door het werk dat ik had gekozen, kwam ik in aanraking met onderzoek door medestudenten, die misschien de link hadden gelegd door wat werk in Belgische juridische archieven, maar over het algemeen was ik gerustgesteld.
Alexander was discreet, intelligent en complex. Hij respecteerde mijn stiltes en ik de zijne. We werden onafscheidelijk
Daar ontmoette ik Alexander, een student uit hetzelfde jaar als ik...
We feestten samen. In tegenstelling tot andere vrienden was er nooit de minste onduidelijkheid tussen ons. Omdat ik enig kind was, zag ik hem als de broer die ik nooit had gehad. Alexander was discreet, intelligent en complex. Hij respecteerde mijn stiltes en ik de zijne, en we hielpen elkaar veel met onze studies. We werden onafscheidelijk, zozeer zelfs dat we besloten om een appartement te delen in plaats van in kleine koten te blijven wonen. Onze moeders kwamen ons helpen verhuizen en ze zagen elkaar een paar keer als ze ons kwamen opzoeken of schone kleren kwamen brengen, maar afgezien van een paar korte beleefdheden wisselden ze niets uit.
Vier jaar van harmonieuze vriendschap en delen gingen voorbij voordat Alexander op een dag over zijn jeugd begon...
Tot dan toe hadden zowel hij als ik begrepen dat we waren opgevoed door onze respectievelijke moeders, met afwezige vaders. Verder viel daar niet meer over te zeggen. Maar die avond, midden in een dronken gesprek, vertelde Alexander een verhaal over criminelen, liet het woord 'vader' vallen en werd lijkbleek. Ik stelde hem gerust: ook ik had een jeugd gehad die gekenmerkt werd door een falende en oneerlijke vader, hij hoefde zich niet te schamen, ik begreep het.
Hij ging er verder niet op in. In de dagen die volgden, spraken we elkaar nauwelijks. Alexander was somber, verdrietig en bezorgd. Ik belde mijn moeder om haar over de situatie te vertellen. Ze suggereerde dat, gezien onze vergelijkbare leeftijden, de aanwijzingen die Alexander had achtergelaten en het gebied waar hij was opgegroeid, het mogelijk was dat hij de zoon was van een van de 'vrienden' van mijn vader toen hij misdaden pleegde.
Ik besloot er met Alexander over te praten en mijn doos vol geheimen te openen
Ik vertelde hem wat mijn vader had gedaan, wanneer en onder welke omstandigheden. Het duurde enkele minuten voordat ik de naam van mijn vader noemde. Alexander, in tranen, antwoordde simpelweg "dus jij bent mijn zus". We stortten in. De volgende dag waren onze moeders er om ons te helpen de situatie te begrijpen. Het bleek dat mijn vader, die getrouwd was met mijn moeder, een dubbelleven leidde met Alexanders moeder. We waren een paar maanden na elkaar geboren en hij had hem bij zijn geboorte niet herkend, maar stond erop dat hij Alexander werd genoemd terwijl ik, de oudste, al Alexandra heette. Een beetje humor, ongetwijfeld... hij had hem pas gezien toen hij 5 of 6 was. Want toen mijn moeder hem verliet, kwam hij bij hen terecht. Alexander woonde dus bij onze vader vanaf zijn zesde tot aan zijn dood, toen hij vervaagde uit ons verleden.
Meer dan 20 jaar na deze openbaring is Alexander nog steeds mijn beste vriend. En hij is ook mijn broer...
