Niemand kon Pommelien Thijs het voorbije jaar ‘per ongeluk’ missen. Ze won zomaar even drie MIA’s, schitterde in de fictiereeks ‘Knokke off’, bracht haar debuutalbum uit en was onlangs nog het populairste jurylid bij ‘The Voice Kids’. Ook ELLE is fan(girling).
Ik bel aan bij Pommelien thuis. Geen antwoord. Net voor ik het een tweede keer probeer, komt ze met een stevige pas aangewandeld. Yogamat onder de arm, haar sweatshirt nog onder de ontbijtkruimels. “Sorry, ik had gehoopt je voor te zijn!” Pas als we drie verdiepingen later in haar woonkamer staan en ze snelsnel een vergeten boterham van tafel ruimt, valt me op hóe knap ze is. Haar haren in de war, geen spoortje make-up te bekennen. Heel anders dan het beeld dat ik van haar heb, op het podium met gigantische, groene pofmouwen van tule of op de rode loper in een knalgele zonnebloemtop – die ze trouwens zelf maakte. “Hoe meer ik met mode bezig ben voor mijn job, hoe slechter ik er thuis bij loop,” lacht ze. “Vroeger stak ik veel moeite in mijn dagelijkse look, maar ik moet die creatieve knop ooit kunnen uitzetten. Wanneer ik nu een kledingstuk maak, is dat om een song of een videoclip te versterken. Als een soort extra laag die ik met muziek alleen niet kan bereiken. Ik ben ook gevoelig voor de stijl van anderen. Dan wil ik bevriend zijn met iemand puur op basis van haar outfit. Niet de beste manier om een persoonlijkheid te beoordelen, dat besef ik, maar het kleurt die persoon op de één of andere manier.”
Pommelien deelt een appartement in Leuven met twee vriendinnen die hier studeren. Zij liet haar studie biologie na één semester vallen. “Ik wist dat ik niks met dat diploma wilde doen, maar vond het tot op dat punt te spannend om luidop te verkondigen: ‘Ik ga ervoor als zangeres’. Daar voelde ik me pas comfortabel bij toen ‘Per Ongeluk’ er effectief lag.” Het afgelopen jaar zocht en vond ze het juiste team om haar professioneel te omkaderen. “Dankzij hen wist ik: dit is geen opwelling, ik kan er voluit voor gaan. Anderzijds vind ik het belangrijk om de touwtjes in handen te hebben. Ik beslis wat ik doe en vooral wat ik niet doe.”
Waar zeg je nee tegen?
“Projecten die me te hard doen twijfelen. Dan volg ik mijn buikgevoel en doe ik het meestal niet. Of als ik ervan overtuigd ben dat ik geen meerwaarde kan betekenen. Soms is het even aftasten natuurlijk. Bij ‘The Voice Kids’ zag ik mijn rol aanvankelijk niet, maar daar ben ik wel in gegroeid. Eigenlijk sta ik voor best veel open. Ik moet zelfs oppassen dat ik niet van elke hobby een carrière maak, zoals toen ik een naaiboek wilde uitbrengen. Tegenwoordig focus ik op activiteiten die ik niét kan professionaliseren. (lacht) Anders ben ik voortdurend aan het verkopen, en dat is totaal niet mijn uitgangspunt. Ik heb de neiging altijd te willen pleasen vanuit het idee: ‘Ik moet meer creëren want de mensen willen dit van mij of willen dat.’”
En dan wordt het onvermijdelijk een druk die je jezelf oplegt.
“Exact, al neem ik dat woord niet graag in de mond. Ik krijg regelmatig de vraag hoe ik omga met ‘de druk’. Dat valt reuze mee. Ik presteer goed onder druk. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. Waarom ik het niet zo wil benoemen? Geen idee … Misschien toch vanuit een zekere angst? Als er één ding is wat ik absoluut niet wil, dan is het jong opbranden. Voor niks. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Dan moet ik mij maar leren vervelen.”
Dat zie ik niet snel gebeuren. Je zingt, je acteert, je jureert …
“En straks ga ik tapijten maken! Ik heb al een tapijtmachine gekocht, zo’n geautomatiseerd ding. Geen idee hoe ik eraan moet beginnen, maar ik ben er wild enthousiast over. Voor alle duidelijkheid: ik ga niet ineens tapijten verkopen. Maar ze zullen wel ergens in een bepaalde gedaante opduiken. Op het podium of in een videoclip ofzo. Dat is het fijnste aan wat ik doe: al mijn hobby’s vloeien samen. Als ik morgen in een stuk tapijt wil optreden, dan kan dat. Dat is een luxepositie, daar ben ik me van bewust.”
Krijg je weleens designerkleren toegestuurd voor shows of rodeloperevents?
“Nee, ik draag zelden eerstehands en dan vallen er veel merken uit de boot. De meeste podiumoutfits creëer ik zelf of laat ik maken door mensen die duurzaam produceren. Wat niet wil zeggen dat ik nooit iets nieuws koop. Voor mij is de intentie al belangrijk. Ik ben ook vegetariër, maar ik word best lastig van de opmerkingen wanneer ik toch eens vlees eet. Waarom is het alles of niks? Mensen zijn vaak heilig in hun overtuigingen, of beweren dat alleszins te zijn. Elk stuk vlees dat je niet eet, is mooi meegenomen. Net als elk tweedehands stuk dat je koopt. Noemt iemand me hypocriet als ik de regels een keertje niet volg? Dat probeer ik me niet aan te trekken.”
Ga je relaxed om met kritiek?
“Het valt te zien vanuit welke hoek die kritiek komt. Ik lees weinig over mezelf op sociale media. Ik zou me te veel plooien naar negatieve reacties en dat wil ik niet. Feedback van mijn team neem ik dan wel weer gemakkelijk aan. Omdat ik weet dat hun advies geen egokwestie is. Ze willen gewoon nog betere muziek maken. De opname van ‘Entertainment’, het eerste nummer op het album, lag zelfs een tijdje stil. Niemand begreep wat ik bedoelde, terwijl de tekst in mijn hoofd kristalhelder klonk. Uiteindelijk maakten we er samen een versimpelde versie van, met minder lange strofen en minder vage beeldspraak. Een goede call, dat geef ik toe. Maar soms wil ik ook helemaal niks veranderen, vooral bij songs die dicht bij mezelf staan en waarop ik lang heb zitten kauwen.”
Hoe meer een nummer van jou is, hoe moeilijker om het los te laten op de wereld, niet?
“De release van ‘Ongewoon’ vond ik enorm spannend. Er spookten allerlei scenario’s door mijn hoofd. Ik had geen idee hoe het zou uitpakken, hoe de mensen erop zouden reageren. Blijkt dat de wereld niet wakker ligt van Pommelien Thijs.” (lacht)
Voor wie niet mee is: in ‘Ongewoon’ deelde je voor het eerst dat je zowel op mannen als op vrouwen valt.
“Klopt. Dat is zo’n song waar ik héél lang op heb zitten kauwen. Het is iets dat ik kwijt moest, er zit een soort noodzaak in. Een verantwoordelijkheid naar mezelf. Ik wist dat ik iets moois in handen had en dat ik dat nummer wilde uitbrengen. Ik had alleen geen zin om er een big deal van te maken of er een zwaar gevoel aan op te hangen. Daarom is de videoclip zo speels opgevat. Dat ben ik ook in het echte leven.”
Je werd bekend als Caro in #LikeMe en zette eerder dit jaar de hoofdrol neer in de hitreeks ‘Knokke off’. Acteren is ook duidelijk je ding?
“Absoluut, al is dat dubbel. Ik ben het intussen gewend dat ik op creatief vlak zowat alles zelf bepaal: van mijn sound tot hoe ik op het podium sta. Het is een heel persoonlijk proces. Maar op set moet ik de controle loslaten. Er zijn zoveel mensen die allemaal hun steentje bijdragen; ik ben slechts een klein deel van de puzzel. Je mag als actrice nog zo’n prachtige prestatie neerzetten, als het anders in beeld wordt gebracht dan in je hoofd, dan moet je het daarmee doen. Die klik moet ik telkens opnieuw maken.”
Duik je daarom niet op in elk Vlaams praat- of spelprogramma?
“Dat heeft ermee te maken, ja. Ik wil allesbehalve een mediapersoonlijkheid zijn, dat leidt af van de essentie van wat ik wil doen. Ik zing, ik acteer, en daar stopt het. Misschien zouden fans het wel tof vinden om mij wat vaker op tv te zien, in een realityreeks ofzo, maar waar draait het dan precies om? Meer bekendheid vergaren? Daar haal ik persoonlijk niks uit. ‘The Voice Kids’ beschouw ik als een uitstapje, een interessante zijsprong, want ik werk er een-op-een met de kinderen uit mijn team. Ik coach ze en draag bij tot hun ervaring.”
Liever geen reality, zeg je. Maar je bent binnenkort wel te zien in ‘De Expeditie’, waarin je met zeven andere BV’s naar Groenland trekt.
“Oké, ik geef toe, er zijn uitzonderingen … Dat voorstel trok mij superhard uit mijn comfortzone; ik moést het wel doen. En ik wilde sowieso eens naar Groenland zonder dat ik de hele reis zelf zou moeten plannen, dus de timing kwam toevallig goed uit.” (lacht)
Styling: Deborah Bloemen. Met dank aan Cartier.
