Als de feesten in aantocht zijn, valt het gewone leven een beetje stil en volgt de tijd zijn eigen ritme. Voor sommigen zijn die laatste dagen van het jaar een tijd voor onthullingen, anderen leren zichzelf beter kennen of leggen zich simpelweg neer bij hun situatie. Er is echter één constante: kerst is bij ons zelden een ‘Love Actually’-scenario.
Ik kwam uit de kast met kerst
“Een paar jaar geleden kreeg problemen met mijn hart. Ik realiseerde me dat het leven aan een zijden draadje hangt en dat dit het moment was om uit de kast te komen, anders zou ik het misschien nooit meer doen. Twee jaar geleden besloot ik dus om me aan mijn familie te laten zien zoals ik echt wilde zijn: in ‘vrouwelijke’ kleding. Ik kreeg daarbij de onvoorwaardelijke steun van de vrouw met wie ik mijn leven deel. Dat was een moment van intense bevrijding. Ik weet nog wat ik die avond droeg, ik had er goed over nagedacht: een satijnen blouse, een zwarte rok en laarsjes met hakken.
Eindelijk kon ik me laten zien zoals ik echt was
Toen ik binnenkwam, ging er een schokgolf door de kamer. Er viel een stilte waar geen einde aan leek te komen, en even voelde alles heel kil. De sfeer is daarna vanzelf ontdooid en na de eerste schok kwam het feest. Je hoort vaak over de magie van Kerstmis, maar nu geloof ik er zelf in. Met Nieuwjaar deed ik hetzelfde bij vrienden. Op het eerste moment werden er heel wat vragen gesteld, maar daarna werd het feest spontaan ingezet. Sindsdien gaat er geen dag voorbij zonder dat ik een rok of jurk draag. Ik doe ook elke dag make-up op, draag fijne lingerie en hakken, en ik ben veel gelukkiger.”
Een onverwacht aanzoek
“Arthur en ik zijn acht jaar samen. We kregen ons eerste kind in 2020 en een jaar later was ik zwanger van de tweede. We vierden zoals elk jaar Kerstmis bij mijn schoonouders aan zee. Dat is steevast een groot familiefeest met zes broers en zussen en hun kinderen, in de heerlijke sfeer van de Belgische kust. Omdat ik in verwachting was dronk ik geen alcohol, maar Arthur had al flink geaperitiefd. Hij gedroeg zich de hele avond vreemd, afstandelijk zelfs. Ik zag hem amper, maar stelde me er verder geen vragen bij. Op het moment dat we aan tafel gingen, begon het liedje van Dirty Dancing te spelen. Niemand begreep wat er aan de hand was. Ik zocht de blik van Arthur, die weer nergens te bekennen was. Toen begreep ik het. Arthur had altijd willen trouwen, terwijl dat voor mij niet echt hoefde. Bij elke reis was ik voorbereid op een aanzoek. Maar nu zat ik hier foie gras te eten naast mijn schoonvader!
Toen hij dus op één knie ging, barstte ik in lachen uit. ‘Arthur, is dit een grap?’ Hij had tranen in zijn ogen en haalde een ring tevoorschijn. Hij zei: ‘Het was niet voorzien, maar toen ik je daarnet zag praten, besefte ik dat ik je supergraag zie, en dat ik het nu moet doen.’ Ik herkende de trouwring van zijn moeder. Die had ze hem enkele minuten eerder gegeven in de garage, blij en verbaasd tegelijk. Mijn schoonzus heeft het aanzoek gefilmd met haar smartphone, dus af en toe bekijk ik het moment nog eens. Ik heb natuurlijk ‘ja’ gezegd en vierde mijn verloving met bruiswater. De volgende ochtend, toen hij al wat minder aangeschoten was, vroeg ik hem: ‘Heb je me nu echt ten huwelijk gevraagd?’ We zijn samen een ring gaan kiezen en zijn in juni getrouwd… aan de zee.”
Een solo avontuur in de bergen
“Ik had nog nooit iets alleen gevierd in mijn leven, want ik heb altijd veel mensen rond me nodig om mijn geluk te delen. Maar vorig jaar was ik voor het eerst alleen met kerst. Mijn vriend en ik waren net uit elkaar en hij liet me weten dat hij voor de feestdagen naar Italië ging. Boos en wanhopig ging ik op Booking.com op zoek naar een chalet. De goedkoopste kostte maar liefst €1500 per week! Als bij wonder vond ik er uiteindelijk eentje voor €450, in een afgelegen dorpje dat Saint-Colomban-des-Villards heette. Klonk goed. Ik keek op Waze en zag dat het zeven uur rijden was, maar ik ben een grote jongen en reserveerde meteen. Mijn leven is altijd al één groot avontuur geweest.
Ik pakte mijn koffer, deed mijn hondje Pitchou aan de lijn en we vertrokken. Ik kwam aan in een dorp met een handvol chalets en een kleine kruidenierszaak die slechts drie uur per dag open was. Daar zou ik me wel aan aanpassen. Wat ik wel miste, was sneeuw, want zelfs met kerst op meer dan 1200 meter hoogte was er geen enkel vlokje te bespeuren. Maar ik wilde positief blijven. Op kerstavond maakte ik een bordje klaar voor mezelf en lekkere boerenpaté voor Pitchou. Ik had zelfs een fles champagne voor ons tweetjes, want ik wilde geen half werk leveren. Ik serveerde de paté voor Pitchou voor de gelegenheid ook op een bordje en deed voor de vorm een druppeltje bubbels in zijn bakje.
We brachten de nacht door op de bank voor de televisie, hij al slapend en ik tussen slapen en waken door. Het was vreemd genoeg een van mijn beste Kerstmissen ooit, want ik had tot dan altijd gedacht dat ik nooit iets alleen zou kunnen doen. Tot mijn verbazing was ik niet ongelukkig. Het was een beetje vanalles: veerkracht, verborgen kantjes ontdekken en mezelf een beetje leren kennen… En niet te vergeten: mijn trouwe vriend die me elke dag leert dat een hondenleven nog zo slecht niet is.”
Feest op 10 000 meter hoogte
“Ik was 20 en was uit Congo naar België gekomen. Mijn ouders waren daar gebleven, en met de feestdagen ging ik altijd naar hen terug. Dat jaar had ik een vlucht geboekt op 24 december omdat de tickets belachelijk goedkoop waren. Ik zou aankomen in de late namiddag, net op tijd voor het aperitief. Niet dus. Toen ik in de luchthaven aankwam, werd er meteen aangekondigd dat de vlucht meerdere uren vertraging had. Het werd snel duidelijk dat iedereen Kerstmis in het vliegtuig zou doorbrengen. En met ‘iedereen’ bedoel ik een handjevol onbekenden en ikzelf. Ik had nog nooit zo’n lege luchthaven gezien. Er was bijna niemand. Je kon languit op de bankjes gaan liggen aan de gate, want de vlucht was niet volgeboekt.
We kregen bubbels à volonté op die vlucht
Toen kwam het moment dat we in het vliegtuig moesten stappen. Daar kregen we een kerstshow te zien die tegelijk goedkoop, belachelijk en briljant was. Er bungelde een nepkerstman aan de deur van de cockpit, er hingen kartonnen slingers in het hele vliegtuig en alle stewardessen droegen rode hoedjes. Om ons te troosten (of zich te excuseren?) hadden ze alles uit de kast gehaald. Tijdens de vlucht werden er kerstliedjes gespeeld en kregen we bubbels à volonté. In die tijd mocht je nog roken en rondlopen in het vliegtuig. De mensen dansten en de sfeer was ongelooflijk. Ik ben nooit aangekomen voor het aperitief, en het was de eerste keer dat ik Kerstmis vierde met volslagen vreemden… op 10 000 meter hoogte.”
