“Ik denk dat het zo moet, dus ik doe het zo.”
Katrien Van Hecke heeft haar eigen willetje en dat zal de modewereld geweten hebben. De Belgische ontwerpster doet niets –maar dan ook niets-volgens de standaarden, een filosofie die haar tot bij Lady Gaga –die andere modewijsneus- bracht.
“Tof, maar een beetje eigenwijs”: toen Katrien drie jaar geleden, na stages bij Christian Wijnants en de Britse Hussein Chalayan, aan het solliciteren sloeg, leek haar unieke visie niet meteen compatibel met die van bestaande modehuizen. Na enkele afwijzingen besloot ze het advies van haar verwonderde, dan-toch-niet-toekomstige werkgevers op te volgen: haar eigen label uit de grond stampen. Drie jaar en heel wat experimenten later maakt ze deel uit van de Belgische modescène, een reputatie die langzaam onze landsgrenzen ontgroeit.
Wat die unieke visie dan is? Duurzaamheid, maar dan tot in het uiterste doorgedreven. Van haar atelier tot haar instrumenten en materialen: alles voldoet aan haar zogenaamde “from scratch” criterium. Recyclage, ecologie en DIY zijn sleutelwoorden: omdat het ook anders kan!
Ik trok richting de Antwerpse Minderbroedersrui en ontmoette de ontwerpster in haar modepaleis. Neem dat laatste woord maar letterlijk: Katriens “stekje” telt meerdere verdiepingen, tientallen kamers, eindeloze gangen en zelfs een balzaal! Kan gebeuren als je aan antikraak doet… “Antikraak is de bescherming van leegstaande gebouwen. Via een speciale vastgoedorganisatie heb ik een bruikleencontract waardoor ik dit gebouw tegen een spotprijsje mag gebruiken. Bedoeling is het te beschermen tegen krakers en verval. Mijn vorig atelier huurde ik volgens hetzelfde principe, toen zat ik in een oude rijkswachtkazerne aan het Sint-Andriesplein. Het past in het concept van mijn werk: alles wordt from scratch gedaan, zo duurzaam mogelijk.”
Het huidige gebouw is een bank die van het begin van vorige eeuw dateert. De art deco versiersels die hier en daar van onder het linoleum (de jaren zeventig zijn nergens goed voor geweest…) komen piepen, getuigen van dat verleden. Voor Katrien haar hele hebben en houden hierheen verhuisde, deed het gebouw dienst als centrum voor gepensioneerden. Een balzaal, gymnasium, videoruimte en zelfs boogschutterbaan doen vermoeden dat het er vrolijk aan toe ging… In de voormalige balzaal heeft een tangolerares zich gevestigd, de rest van het gebouw staat nog leeg. “Het is pas sinds april beschikbaar. Het nadeel van antikraak is dat je na verwittiging slechts twee weken de tijd krijgt om te verhuizen. Dat was in mijn vorige atelier het geval, gelukkig was deze plek net vrijgekomen. Ik maak al werkende heel veel vuil, dus ben blij dat ik geen ongelooflijk deftige of mooie werkplaats heb –hier mag ik tenminste vlekken maken.” 
In de kelders vestigde Katrien haar atelier –of eerder: labo. Geen romantische tekentafels, schetsen en meterslange moodboards hier. Wel een gasmasker, een indrukwekkende collectie kruiden, kookpotten en vreemd uitziende machines -waarvan ik achteraf te weten kom dat ze die zelf heeft ontworpen. Originele prints en pure kleuren zijn het handelsmerk van Katrien, die al haar stoffen op natuurlijke wijze in het atelier bewerkt.
“Tot voor de Industriële Revolutie gebeurde alle kleuring op een biologische manier. Het feit dat ik met kruiden werk, is dus zo vreemd niet. Tijdens de Gouden Eeuw werden exotische kruiden en planten door de Oost- en West-Indische Compagnieën geïntroduceerd. Het is een onderwerp dat me altijd heeft gefascineerd, op school kleurde ik al op deze manier. Als modestudent heb je weinig materiaal en kan je niet op veel budget rekenen. Daarbij wilde ik van het begin veel persoonlijkheid in mijn werk steken. Ik heb alles eigenlijk zelf geleerd door veel te lezen en te experimenteren.”
