Lou Doillon, het gezicht van de collecties van Cartier, heeft letterlijk de vinger op de pols van de tijd. Afgelopen winter bracht ze een hommage aan de Baignoire, het tijdloze uurwerk van het huis.
“Een paar jaar geleden gaf een journalist die me goed kent een soort analyse van mijn chansons. Ze bleken bijna allemaal te gaan over het verstrijken van de tijd,” zegt Lou Doillon. Want Lou weet dat tijd kostbaar is, net zo kostbaar als de Cartier-horloges die de mensen droegen die haar dierbaar zijn. “Ik zie mijn vader nog het leren bandje van zijn horloge openmaken en het uurwerk neerleggen. Ik maakte dat bandje graag vast en weer los. Uurwerken zijn voortdurend in beweging, en Maison Cartier maakt horloges als juwelen, waaraan je gehecht raakt. Ik ben altijd trouw aan het merk gebleven, hoe grillig ik verder ook kan zijn. (lacht) Ik draag graag dingen van mensen die me lief zijn, want ze geven hun verhaal aan me door.” Lou Doillon, het gezicht van de collecties van Cartier, heeft letterlijk de vinger op de pols van de tijd. Afgelopen winter bracht ze een hommage aan de Baignoire, het tijdloze uurwerk van het huis.
Het ovalen Bagnoire-horloge van Cartier stamt uit 1973, en het heeft al diverse gedaanteverwisselingen ondergaan. Cartier gaf vorm aan een oneindig aantal variaties, maar het iconische horloge blijft steeds duidelijk zichzelf. Met het gebogen glas, de zuivere lijnen, de wijzerplaat met Romeinse cijfers en het gladde gouden kader blijft het een kostbaar accessoire. Lou Doillon kreeg voor haar 18de verjaardag een Baignoire van haar moeder, Jane Birkin, en even verwisselde ze die voor een Tank. “Het zit in de familie. Cartier straalt een sobere elegantie uit, waar je van leert houden.”
Lou draagt haar horloge meestal aan de binnenkant van haar pols: “Zo kan ik heel discreet kijken hoe laat het is.” Waarom hou je van dit horloge? “Ik ben altijd al dol geweest op voorwerpen met een functie, zoals ook een pen en papier die hebben. Ik houd nog altijd een dagboek bij, en heb altijd een stylo in mijn tas. Mijn gsm zet ik na 9 uur ’s avonds en in het weekend uit, en die houdt me niet echt op de hoogte van de tijd die verstrijkt. Ik ben dol op uurwerken. Naargelang de grootte en de manier waarop je ze draagt, zeggen ze zoveel over ons. Ik hou van mijn gsm, maar ik vind het heerlijk om die van tijd tot tijd uit te zetten of in een andere kamer te laten liggen. Maar mijn horloge is essentieel voor mij. Je kunt wel merken dat ik in de eighties geboren ben en niet in de noughties! (lacht) Ik heb een klok in praktisch elke kamer in huis. Radio’s ook trouwens.”
Heb je ook rituelen rond het dragen van een horloge?
“Ik leg mijn dagboek altijd naast het boek dat ik aan het lezen ben, en daar leg ik mijn ringen en mijn horloge op. Ik heb mijn uurwerk graag bij me, ik leg het op een vaste plaats, in een schaaltje in de badkamer of naast mijn bed. Het voordeel van de Baignoire is dat alles even rond en zacht is, zonder hoeken. Ik heb lang een Tank van Cartier gedragen. Die zat heel prettig en ik moest opletten dat ik hem wel afdeed voor ik ging afwassen of de kinderen in bad stopte. Ik zie mijn uurwerken dan ook vaak bij de gootsteen liggen, of op het bureau als ik zit te tekenen.”
Wat heb jij met het verstrijken van de tijd?
“Dat is mijn grootste bekommernis, al heeft dat vreemd genoeg niets te maken met eindigheid, van andere mensen of van mezelf. Ik vind het geen fijn idee dat ik er over 40, 50 jaar niet meer zal zijn, maar ik maak me er tegenwoordig ook geen zorgen meer over. Ik herinner me nog dat ik op mijn zesde mijn eerste paniekaanval had, toen ik leerde klokkijken. Ik vond het vreselijk dat het nooit meer twintig voor elf op die bepaalde dag van dat jaar zou zijn. Die paniek heeft niets te maken met bepaalde mensen, maar het feit dat de tijd onherroepelijk voorbijgaat, maakt dat ik doe wat ik doe, en altijd denk dat ik niet genoeg doe."
"Ik vecht voortdurend tegen de tijd. Die tijd is niet erg duidelijk in mijn hoofd en het feit dat ik enorm graag mijn tijd neem voor de dingen, maakt het allemaal nog wat ingewikkelder. Ik maak een planning voor de volgende dag, en de dag erop en de dag erna, enzovoort. En ik maak eindeloze lijstjes. Het is mijn grootste angst, dat verstrijken van de tijd, maar tegelijkertijd maakt het dat ik heel hard werk. En misschien juist daarom vind ik kinderen krijgen zo heerlijk, want dat is de mooiste manier om de tijd te zien verstrijken. Hun evolutie is essentieel, en het is tegelijkertijd een manier om aanwezig te blijven. Ik denk veel na over wat er gaat en wat er terugkomt. Ik hou van dingen die een cyclus hebben. Mijn songs hebben akkoorden die telkens terugkomen.”
Met je werk laat je ook je stempel op de wereld achter...
“Ik aarzel tussen de verleiding om mijn terrein af te bakenen en mijn tijd te markeren. Als je kinderen hebt, leer je aanvaarden dat de tijd verstrijkt, want op een bepaald moment ben je blij dat ze leren lopen, vrienden hebben en het huis uitgaan. Ik heb er een van 21, en eentje van een jaar, dus ik begin de hele cyclus opnieuw. Het is goed dat de tijd ook voorbijgaat wanneer je bang bent of verdriet hebt. Er is een tijd voor alles, een tijd om er te zijn, een tijd om jong te zijn, om minder jong te zijn, en om te vertrekken. Al die tijden zijn belangrijk. Er is ook een tijd waarin ons lichaam en ons hart zich herstellen. Ik vind dat evenwicht heel boeiend. Wij hebben het meten van de tijd trouwens uitgevonden, maar zonder ons zou die ook verstrijken.”
