Diotima maakt crochet weer cool

Een half leven in Jamaica laat z’n sporen na. In Diotima kan Rachel Scott haar grote voorliefde voor handwerk, natuurlijke materialen en sensueel design kwijt. “Ooit al een Jamaicaan ontmoet? Wij zijn supertrots op onze roots.”

Het moet zowat de verstandigste beslissing van haar leven zijn geweest: begin 2021 zet Rachel Scott (39) de stap naar haar eigen label vanuit haar tweede hometown, Brooklyn. Ze heeft op dat moment ruim 15 jaar ervaring in de modewereld. Een eeuwigheid. Bij benadering. Dat die eigen kledinglijn er ooit zou komen, wist ze al toen ze als kind in mangobomen klom en er uren zoet was met borduren. Of toen ze wat later naar feestjes begon te gaan en zelf haar outfits – “the tiniest skirts and shorts” – naaide. Toch verliet Scott haar geboortestad Kingston niet voor een modeopleiding. Ze schreef zich in voor Studio Art en French aan de Colgate University in New York. Het was pas via een zijweg – een stage bij Vogue – dat ze voor het eerst proefde van wat een carrière ‘in de mode’ zou kunnen zijn. Na haar studies volgde ze nog een aantal vakken aan New York’s Fashion Institute of Technology en aan Central Saint Martin in Londen, en behaalde ze een master in Fashion Design aan Institute Marangoni in Milaan. Daar bleef ze plakken bij Costume National, destijds synoniem met de minimalistische look van de nineties.

Na uitgebreide passages bij J. Mendel, Elizabeth and James en Rachel Comey, begint ze in 2020 aan de ontwikkeling van Diotima. Een van de meest weloverwogen keuzes in haar carrière, meent de ontwerpster. “Eigenlijk is mijn parcours niet zo vreemd voor iemand die niet uit West-Europa of de Verenigde Staten komt. Ik heb meer dan een decennium moeten betalen voor visums om te kúnnen werken. Het idee van een jonge, opkomende designer komt voort vanuit een positie van privilege, een die ik nooit heb gekend. Er was weinig aandacht voor stemmen die niet wit of bevoorrecht waren. Ik dacht: ‘Er is geen ruimte voor mij om dit te doen.’ In 2020 voelde ik het tij lichtjes keren. Je had de Black Lives Matter-beweging; er ontstond een openheid die er daarvoor niet was. Mensen waren op zoek naar iets nieuws, iets energieks. Er was een grote honger op dat moment. Ook in mij, ik had de nood om iets van mezelf te creëren.” Scott heeft nog een tweede verklaring voor haar trage start. Ze wilde de tijd nemen om haar eigen stijl, haar eigen designtaal te ontwikkelen. “Ik ben een Steenbok, en Steenbokken zijn strenger voor zichzelf dan eender ander sterrenbeeld. (lacht) Ik wilde honderd procent zeker zijn van mijn zaak.”

Coronababy

De basis voor Diotima, met prachtige creaties in crochet, had ze jaren eerder gelegd. Haar ervaring bij Costume National wakkerde voor het eerst haar liefde voor vakmanschap en fijne materialen aan. En ze leerde een groep vrouwen in Jamaica kennen: Bonnygate Women’s Group uit Saint Mary aan de noordkust. “Hun ambachtelijke technieken wekten mijn interesse. Toen de pandemie de wereld tot stilstand bracht, had ik zoiets van: ‘Er is niets te doen voor hen. Ik zit vast thuis. Kunnen we niks opzetten via WhatsApp en samen aan de slag gaan?’”

Rachel Scott

Het was Scotts manier om haar connectie met Jamaica te versterken. Een soort van belofte die ze als 21-jarige had gemaakt aan een familievriend/acteur die de stage bij Vogue voor haar versierde. Hij kende Grace Coddington persoonlijk en de rest is history. “Ik herinner me nog goed wat hij tegen me zei: ‘Dit is echt geweldig, maar je kunt deze kans niet zomaar grijpen en niet terugbrengen. Er is iets aan de hand met de Jamaicaanse jeugd die om wat voor reden ook vertrekt – voor kansen, onderwijs, een rijker leven – en nooit meer terugkomt. Ze blinken uit, waar ze ook heengaan en vervolgens dragen ze nooit bij of nemen ze nooit deel aan de lokale industrie en gemeenschap.’ Hij overleed vorig jaar, maar zijn woorden zal ik nooit vergeten. Hij heeft gelijk: dit moet ik terugdoen voor mijn geboorteland.”

De luxe van het vak

Scott praat als een echte Amerikaanse, maar haar Caraïbische hartelijkheid valt als een warme gloed over ons videogesprek. Ze wordt wel drie keer weggeroepen door haar team maar verschijnt steeds terug in beeld met een glimlach en verontschuldiging. Sinds ze het tot finalist van de LVMH Prize 2023 schopte en afgelopen november door de CFDA werd bekroond tot Emerging Designer of the Year, wil iedereen een stuk van haar. De Vogue waar ze ooit stage liep prijst haar ‘mesmerizing, distinctive pieces’, gedetailleerd handwerk met een focus op haakwerk, made in Jamaica door een groep vrouwen die aangestuurd worden door Rachels moeder. “Crochet is een traditie die van de ene generatie op de andere wordt overgedragen,” vertelt ze. “Ik leerde de techniek zelf pas vrij laat aan, maar was wel meteen verkocht. Er komt een bepaalde intimiteit bij kijken. Elke stap van het maakproces gaat door je vingers, dat maakt het heel uniek en luxueus.”

Die luxe is een van de karakteristieken van Scotts ontwerpen. Ze pleit voor een ruimere definitie van het woord. “Voor mij is luxe pure ambacht, de honderden jaren aan kennis die met veel passie wordt doorgegeven. Kleren met een verhaal, met een gevoelswaarde. Daarom vind ik het zo belangrijk om vakmensen in de kijker te zetten, zoals Maria Grazia Chiuri doet bij Dior, en Loewe met zijn Foundation Craft Prize. Crafts zijn weer cool en kunnen naar mijn mening best sensueel en prikkelend zijn.”

Sensualiteit staat bij Diotima niet gelijk aan diepe decolletés en blote dijen. Misschien zag Scott daar meer dan genoeg van tijdens de dancehall feestjes uit haar jeugd. Haar link met Kingston is subtieler. Soms is het een bepaalde sfeer of de manier waarop ze materialen mixt. Ze werkt graag met mesh, lurex, linnen, kristallen en uiteraard met crochet van katoen. Maar typisch Jamaicaans haakwerk in geel, groen, zwart en rood? Daar past ze voor. “Ik hou niet van letterlijke verwijzingen. Van nostalgie evenmin. Het is totaal oninteressant, vind ik, een beetje gevaarlijk zelfs. Waarom kopiëren wat al bestaat als het ook anders kan?” Het werk van Scott is uitdagend en complex – denk aan verleidelijke uitsnijdingen, ontwerpen met open rug en een onberispelijke tailoring, die ze laat uitvoeren in New Yorks Garment District.

Wijze prostituee

Voor haar nieuwe lente-zomercollectie ‘Nine Night’ inspireerde ze zich op het Caraïbische begrafenisritueel waarbij de doden negen avonden lang worden geëerd, met op de laatste avond een exuberant feest dat losbarst. “Een explosie van kleur en rum,” aldus de ontwerpster. We zien tanktops, overhemden en transparant haakwerk met een zekere tristesse in wit, zwart en maroon, maar ook levendige jurken in gelamineerd goud, hibiscus red – Diotima’s signature kleur – en limoengroen. Om haar collectie kracht bij te zetten, klopte ze aan bij de Jamaicaanse beeldhouwer Laura Facey. Zij creëerde miniatuurversies van haar houten ‘Ticking Hearts’ als statementjuweel bij Diotima’s looks en leende haar gezicht voor het lookbook. “Ze is een bad bitch,” lacht Scott. “In mijn ogen de volmaakte belichaming van de Diotima-vrouw. Haar energie is zo puur, zo eerlijk. De manier waarop ze het leven en de natuur rondom zich opneemt en weer uitademt, waanzinnig!” Nog zo’n bad bitch die in elke collectie opduikt, is Diotima zelf, de priesteres die Socrates over de liefde leerde. Toen Scott enkele bevriende filosofiedocenten hoorde speculeren dat Diotima behalve leermeester ook een prostituee was, raakte ze geïntrigeerd. Ze vond de perfecte naam voor haar label. “Ik kwam haar personage ook tegen in Herbert Marcuse’s ‘Eros and Civilization’. Hij heeft het over het idee dat je verlangen kunt sublimeren en cultuur kunt creëren. Voor mij is dat ongelooflijk mooi,” glundert ze.

Beeldhouwer Laura Facey

Dat doet ze opvallend veel tijdens ons gesprek. Glunderen. Ze is duidelijk trots op wat ze heeft bereikt, maar dat kan ook moeilijk anders, als je weet wat haar ambitie was bij de start van Diotima. Scott houdt haar lippen stijf op elkaar over plannen in de nabije toekomst, maar op dromen staat geen embargo, dus die deelt ze maar al te graag. “Mijn grootste wens? Een eigen atelier in Kingston waar we het ambacht van crochet met twee handen kunnen vasthouden en overleveren aan jong talent. Het vak is veel te waardevol om verloren te laten gaan.”

Zelf aan het haken? Wij lijsten onze favoriete diy’s op.