Van een queer boy in Arizona met een droom en véél haar (op zijn tanden) tot een van de hotste ontwerpers van het moment. Harris Reeds non-binaire kijk op de mode is verfrissend, zijn creaties voor zowel z’n eigen label als Nina Ricci zijn oogverblindend, artistiek en luider dan luid. “Ik creëer puur om een gesprek op gang te brengen.”
Het sculpturale gewaad met bloemen van upcycled behangpapier waarin Demi Moore op het Met Gala verscheen. De sci-fi metalen korsetjurk die Florence Pugh droeg voor de BAFTA’s. De dramatische veren op het hoofd van amazone Beyoncé voor Vogue. Eén man, één naam: Harris Reed. Een anomalie in de modewereld met zijn lange koperkleurige haar en slungelachtige silhouet van ruim 1,90 meter (zonder hakken!). Maar eveneens een soort wonderboy die op zijn 28ste al meer hoofden doet draaien dan welke andere designer ook.
Voor de Brits-Amerikaanse Reed begon het allemaal tijdens zijn studies aan Central Saint Martins in Londen. Uren nadat hij zijn eerste universiteitsproject op sociale media deelde – een witte bustier, uitlopende broek en enorme bijpassende hoed – ontving hij een DM van stylist Harry Lambert. Of hij een custom look voor die andere Harry wilde creëren? Wat later volgden de kostuums voor Styles’ wereldtournee en ook de hoepelrok met witte tule en fuchsia lint waarmee de popzanger in december 2020 voor opschudding zorgde in Vogue’s cover story. “Harry Styles is in a dress – so what?,” verklaarde Reed destijds aan The Evening Standard. De ontwerper wil met zijn genderfluïde mode de mensen een beetje wakker schudden. Nooit om bewust te shockeren of te rebelleren, gewoon, omdat het in hem zit. ‘Fighting for the beauty of fluidity’ vat hij het samen in zijn Instagram bio. “Ik vecht voor een uitbundige en ruimdenkende wereld. Fuck het status quo. Om onszelf te zijn, moeten we soms een paar regels herschrijven of ze tot de grond toe afbranden. Ik wil dat mensen mijn ontwerpen zien en denken: ‘Wow, holy shit, dit is echt interessant!’ of ‘Dat is krankzinnig! Wie zou dit dragen?’ Ik creëer puur om een gesprek op gang te brengen.”
Het is niet evident om Harris Reed bij te houden wanneer hij het heeft over ‘zijn visie’. Hij praat ongedwongen, gepassioneerd en haastig. Als een hogesnelheidstrein. Voor zijn boek ‘Fluid: A Fashion Revolution’ dat begin dit jaar verscheen, vertrouwde hij op schrijver Josh Young om zijn lange stemopnames te vertalen in hapklare hoofdstukken. Die dicteerde hij tijdens zijn tweewekelijkse Eurostar-ritten tussen het huis dat hij in Londen deelt met echtgenoot Eitan Senerman en het atelier van Nina Ricci in Parijs. Reed staat sinds 2022 als jongste ontwerper ooit aan het creatieve roer van het Franse modehuis.
Ben je niet bang dat je tegen de tijd dat je 30 bent alles al gezien hebt?
“Ik dacht dat ik het Met Gala zou doen rond mijn 50ste en dat ik nog eens tien jaar later creatief directeur zou worden. Been there, done that! (lacht) Ik vind het heerlijk om mijn eigen verwachtingen de loef af te steken. Om constant na te denken hoe ik mijn eigen label kan pushen en tegelijkertijd Nina Ricci kan laten groeien. Maar tegen mijn 30ste? Who the fuck knows? Ik heb er altijd van gedroomd om de kostuums voor een van Baz Luhrmanns films te ontwerpen. Om het thema van genderfluïditeit door te drukken in andere media. Dus wie weet. Geluk komt wanneer opportuniteit en voorbereiding elkaar treffen.”
Wat was je vroegste modeherinnering?
“De clashing outfits van Avril Lavigne. Die geruite plooirokjes gecombineerd met hoge sokken en Converse-sneakers. Ik was geobsedeerd door het droombeeld in muziekvideo’s, door het idee dat er een hele andere wereld bestond dan die waarin ik leefde. Als queer kind vond ik alles wat ook maar een beetje afweek van de realiteit ongelooflijk inspirerend en hoopvol voor de toekomst.”
In ‘Fluid’ zien we foto’s van jou als negenjarige met lippenstift, mascara en dijhoge laarzen. Was Arizona klaar voor de jonge, flamboyante Harris Reed?
“Was mijn jonge ik wel klaar voor Arizona? (lacht) Ach, we hebben allemaal onze persoonlijke ervaringen en trauma’s die ons hebben gevormd tot wie we zijn. Ik had niet veel vrienden, werd vaak gepest en verhuisde 28 keer nog voordat ik naar de universiteit ging. Toch wist ik exact wie ik was en wie ik later wilde zijn. Dat was mijn redding. Ik voelde me nooit geïntimideerd of was nooit bang om mijn kwetsbare kant te tonen. Thuis rende ik rond in een mix van mijn moeders lingerie en Halloweenkostuums, op school stelde ik me voor als: ‘Hi, I’m Harris Reed, I’m twelve and I’m gay’. Ik leerde dat ik het zelfs leuk vond om met de verwachtingen van anderen te spelen. Dan droeg ik een felroze polo, omdat ik wist dat iedereen op het schoolplein zou flippen.”
Je weet nog steeds te verrassen en de aandacht te trekken. Waar haal je je kracht vandaan?
“Blind optimisme! Ik ben altijd iemand geweest die all-in gaat en niet meer omkijkt. Ik ga naar events zonder enige research vooraf over wie op de gastenlijst staat of wat hun overtuigingen zijn. Ik ben gewoon onvoorwaardelijk mezelf, ook al trap ik hier en daar op gevoelige tenen. Het is een hele eer om deel uit te maken van een nieuwe golf van jonge, getalenteerde ontwerpers die zonder gêne experimenteren met sensualiteit, seksualiteit en gender. Dat koester ik. Soms word ik wel nerveus over wat ik doe, er schuilt een waanzinnige hoeveelheid angst in mij. Maar dan ga ik niet in een hoekje zitten. Dan ga ik bewust uit met een extravagantere rok, hogere schoenen en een grotere hoed.”
Hoge bomen vangen doorgaans veel wind. Hoe ga je om met kritiek?
“Ken je die pizza-meme op Instagram? De ene helft van de pizza is belegd met spaghetti en een grote gebraden kip, de andere helft met chocoladesaus, hagelslag en smarties. Dat krijg je wanneer je rekening houdt met de mening van iederéén rond je. Wat een wansmakelijke gedachte! Jeremy Scott zei me ooit: ‘Als je veel risico’s neemt, moet je de mensen de tijd geven om je in te halen. Tot die tijd is een beetje weerstand onvermijdelijk.’ Hij heeft absoluut gelijk.”
Je pendelt wat af tussen Harris Reed en Nina Ricci. Ben je team Londen of team Parijs?
“Team Londen! Mijn relatie met Frankrijk ligt wat moeilijker. Op mijn 17de ging ik er negen maanden lang naar een katholieke school om de taal te leren, maar ik was totaal niet voorbereid op hun weerstand tegen inclusiviteit. Pas je niet in een afgelijnd en genderspecifiek hokje, dan word je niet begrepen, niet gezien. Onlangs stapte ik in Gare du Nord af op een taxichauffeur die een bordje ‘Mr. Reed’ in de lucht hield. Hij begroette me met: ‘Hallo mevrouw, reist uw man mee?’ Dat overkomt me nooit in Londen. Het is de plek waar ik me goed voel, waar mijn vrienden zijn, waar ik heen ga om kunst te kijken en waar de mode schreeuwerig en niet al te serieus mag zijn. Ik herinner me heel goed een van de eerste dagen dat ik hier woonde. Bij Liverpool Street Station zag ik een man in een trouwjurk, plateaulaarzen, met make-up en een baard. Hij passeerde een andere man in een klassiek pak. Geen van beiden keek naar de ander, ze liepen gewoon door, al was het de normaalste zaak van de wereld. En ik dacht: ik ben eindelijk thuis.”
© Marc Hibbert
Harris Reed is niet 100% Amerikaans of Brits maar het beste van twee werelden. Niet mannelijk of vrouwelijk maar genderfluïde. Niet couture of prêt-à-porter maar demi-couture … Zegt dat iets over je persoonlijkheid? Ben je een eeuwige twijfelaar, iemand die zijn opties graag openhoudt?
“Ik geloof vooral in vrijheid boven alles. Het gaat me niet om het geld, de roem of de glorie, maar om het privilege om het verhaal te vertellen dat ik wil vertellen. Dat is voor mij het allerbelangrijkste. Daarom ben ik voortdurend bezig met het herschrijven van de regels. Harris Reed is geen couture; we hebben geen officiële stempel. En toch maken we alles met de hand en op maat in onze Londense ateliers. Vandaar demi-couture. De gulden middenweg. Eigenlijk ben ik als een hybride auto: op weg naar één bestemming, maar opgebouwd uit zoveel verschillende contrasterende stukken.”
ID-kit
- Harris Reed wordt geboren in Los Angeles op 20 mei 1996. Zijn vader is de Britse documentaireproducent Nicholas Reed, zijn moeder Lynette Reed, een Amerikaans model en kaarsenmaker. Op zijn negende weet Harris dat hij modeontwerper wil worden.
- Op zijn 13de liegt hij over zijn leeftijd om stage te lopen bij Kelly Cutrone in New York. Hij werkt er aan de shows van o.a. Jeremy Scott, Mara Hoffman en Phoebe English.
- Tijdens zijn jeugd woont hij in LA, Arizona, Oregon, Seattle en Frankrijk. In 2015 start hij zijn studies aan het Londense Central Saint Martins.
- In 2018 wordt hij opgemerkt door Alessandro Michele, die hem een stageplek bij Gucci aanbiedt. Harris wordt ook samen met Harry Styles het gezicht van Gucci’s genderfluïde parfum ‘Mémoire d’un Odeur’.
- In 2021 debuteert hij op London Fashion Week met zijn eigen label. Fans van het eerste uur: Miley Cyrus, Adele, Iman, Solange Knowles, Beyoncé, Emma Corrin, Lil Nas X, Cara Delevingne, …
- In september 2022 begint Harris als creatief directeur bij Nina Ricci en treedt zo in de voetsporen van onder meer Guillaume Henry en het duo Rushemy Botter en Lisi Herrebrugh.
