Weinig vrouwen zien er net zo goed uit in designerkleren voor de lens van Lalo + Eva als in een grijs joggingpak met sneakers. Inge Onsea (54) is zo iemand. De leading lady achter het kleurrijkste modelabel van België is een force of nature. Een wervelwind die de ruimte in één tel vult met haar aanstekelijke enthousiasme en jeugdige energie. Alsof de tijd maar geen grip op haar lijkt te krijgen. Wanneer we elkaar een week na de covershoot voor ELLE’s feestnummer ontmoeten in het hoofdkantoor van Essentiel Antwerp, nuanceert ze onze woorden: “De dag na de shoot voelde ik mijn leeftijd wel hoor. Ik geef me altijd honderd procent, en loop dan de hele tijd hysterisch rond. Dat eist z’n tol.” (lacht)
Ze drinkt van haar koffie, vraagt of het stoort als ze een sigaret opsteekt. Later in het gesprek zal ze het haar enige jeugdzonde noemen. “Ik lees momenteel een boek dat me moet helpen om ermee te stoppen. Ik zit aan pagina 100. Tot pagina 200 mag ik roken, dan is het gedaan, net als het boek. Nu gaat het me echt lukken!” Het is niet de eerste keer dat er in ELLE België een interview met Inge verschijnt; Essentiel Antwerp is inmiddels al een kwarteeuw oud. Maar de invalshoek voor het merk – ‘liever shockeren dan vervelen’ – past ook bij haar persoonlijkheid. Vervelen doet ze nooit. De amusante zijsprongen in haar antwoorden zijn een plezier om naar te luisteren. Zo komen we te weten dat ze haar 18 jaar jongere vriend leerde kennen in een kerk of all places, dat ze oud wil worden à la Elizabeth Taylor, dat ze haatmail beloont met een ‘Love is Essentiel’-shirt, en dat haar voormalige echtgenoot Esfan Eghtessadi, met wie ze twee zonen en Essentiel Antwerp deelt, de belangrijkste man in haar leven blijft.
Veel exen kunnen met moeite door één deur. Jullie runnen samen een modebedrijf met 230 medewerkers, 780 verkooppunten en 40 eigen winkels.
“Essentiel Antwerp is ons derde kind. Als wij niet langer overeenkomen, dan stopt het verhaal en valt onze wereld in elkaar. Ik denk dat Esfan en ik slim genoeg zijn om dat te beseffen. Ik kom nu trouwens beter met hem overeen dan toen we nog getrouwd waren. We zijn allebei erg gepassioneerd en minstens even koppig. Dan stonden we hier tegen elkaar te roepen over een knoop of een tint blauw. Vandaag is er weer wat afstand tussen ons, dat merk je aan de communicatie. We zijn … diplomatischer. (lacht) En ja, soms betekent dat dat ik mijn ego opzij moet zetten. Best moeilijk, want ik heb een gróót ego!”
Dat mag ook wel. Jij bént Essentiel Antwerp. Weet je na al die jaren nog waar jouw persoonlijkheid eindigt en het DNA van het merk begint?
“Nauwelijks, het is een dunne lijn. Maar het was nooit het plan om mezelf naar de voorgrond te schuiven. Dat is zo gegroeid. Elk seizoen ontwierpen we een paar stukken die er een beetje over waren. De kers op de taart. Dat waren dan zogezegd ‘mijn’ creaties. Met pailletten, borduurwerk, faux fur … Dankzij sociale media en onze internationale verkooppunten is elke collectie een hele kersentaart geworden. Die flamboyante en gesofisticeerde stukken verkopen inmiddels het vlotst.”
Was jouw stijl altijd al zo apart?
“Ik groeide op in Edegem, allesbehalve een modemekka. Maar mijn mama had een goede smaak. Ze nam me mee naar tweedehandswinkels in de buurt, zoals de Pardaf. Ik herinner me dat iedereen op school een blauwe Millet-jas over zijn uniform droeg, en ik een aansluitende mantel van Montana met militaire epauletten. (lacht) De kleurrijke kant is er wat later ingeslopen, tijdens mijn jaren in Mumbai. Ik woonde er van 1990 tot 1995 (Inge was een tijdje verloofd met Bollywoodacteur Karan Kapoor, red.) en raakte gewend aan die constante explosie van kleuren en prints. Mannen liepen op straat in een geruite longhi en een gebloemd hemd, als in een Dries Van Noten-defilé. Prachtig om te zien. Samen met mijn rechterhand Tom (De Poortere, red.) trek ik nog regelmatig op inspiratietrip naar India. Het is onze grot van Ali Baba.”
Je liefde voor vintage is ook nog steeds springlevend.
(veert recht vanuit haar zetel en haalt zomaar een oude Ricardo Tisci, Krizia, Sacai en Comme des Garçons uit de rekken) “De mode gaat te snel. Wat je vandaag online ziet, is binnen zes maanden alweer passé. En dan ligt het pas in de winkel! Misschien voel ik me daarom zo aangetrokken tot het verleden. Want wat is oud? En wat is nieuw? Alles komt toch terug. Ik ga supergraag vintage shoppen met Tom. Er is niets dat me zo’n vrij gevoel geeft. Mijn oog valt meestal op lange gewaden met pluimen en sparkles. ‘Voor als ik oud ben’, zeg ik dan. Om mee te flaneren door mijn appartement. Niet lachen, maar ik ben mijn garderobe dus al aan het vullen zodat ik graceful oud kan worden, zoals Elizabeth Taylor.”
Voor we zover zijn: heb je nog ambities voor Essentiel Antwerp? Tien jaar geleden vertelde je aan dit blad dat je droomde van een winkel in New York. Die is er nu.
“De boetiek in Soho was inderdaad een mijlpaal. Ik zou er nog een willen openen in Miami, maar eigenlijk is dat allemaal niet zo belangrijk. Mijn enige wens is dat ik dit met volle goesting kan blijven doen. Een merk runnen is heftig en schizofreen. Om de tweeënhalve maand maken we een nieuwe collectie en doorgaans werken we aan twee collecties tegelijk. Onmogelijk is dat niet, maar je moet wel een immense drive hebben. Dat mijn werk nooit als werk voelt, koester ik oprecht. Ik klaag weleens dat ik moe ben. Maar geef me een weekend met niks omhanden en ik voel me compleet nutteloos.”
Jouw Instagrampagina is een en al party vibes. Ben je een feestbeest?
(zonder aarzelen) “Ja, ik heb dat nodig om mijn hoofd leeg te maken. Ik kan absoluut niet dansen, maar ik doe het altijd met heel veel enthousiasme. (lacht) Lang blijven plakken doe ik zelden. Voor mij mag het losbarsten tegen 21 u zodat ik om middernacht naar bed kan. De aanloop naar een feest vind ik veel spannender. Mezelf uitdossen en mooi opmaken …”
Met wie zou je graag eens een avond op de dansvloer staan?
“Courtney Love, zij lijkt me een coole madam. Iemand die haar demonen heeft overwonnen en wel wat levenslessen kan delen. En Lenny Kravitz!”
Je bent naar het schijnt ook een heel entertainende gastvrouw.
“Koken is niet mijn ding, dus iedereen komt altijd voor de sfeer en gezelligheid, nooit voor het eten. Ik heb een gevarieerde vriendenkring met allerlei karakters, en ik hou ervan om mensen bij elkaar te brengen. Soms schrijf ik op voorhand een gedicht voor elke gast. Dan lees ik het voor en mag iedereen raden voor wie het bedoeld is. Mijn feestjes zijn pure poëzie, wie had dat gedacht?” (lacht)
Van goede voornemens houden we niet zo, wel van goede raad. Welk advies zou jij jonge merken geven?
“Blijf dicht bij jezelf. Bouw aan een DNA en hou het vervolgens klein. Je kunt onmogelijk iedereen pleasen. Dat leerden Esfan en ik the hard way. In 2006 was Essentiel Antwerp haar imago kwijt. We gaven geen exclusiviteit, verkochten aan iedereen. Buyers stonden voor collecties van telkens 800 stuks, ze zagen het niet meer. Begrijpelijk. De beslissing om te snoeien in het aantal multimerkenwinkels drong zich op. Hetzelfde gebeurde tijdens covid: we hadden 250 000 stuks in order en plots viel alles stil. Uiteindelijk besloot Esfan om de helft niet te produceren. We gingen van 120 multimerkenboetieks in België naar 60. Zulke keuzes maak je enkel wanneer je met je rug tegen de muur staat, niet wanneer je je in een luxepositie bevindt. Gelukkig kwamen we er als merk steeds sterker uit. Met die 60 verkooppunten draaien we momenteel dezelfde omzet als met het dubbele aantal destijds. What doesn’t kill you … Klinkt nogal cringe, maar het is gewoon zo.”
Vind je het moeilijk om voor één leven te kiezen? Denk je ooit: waar zou ik nu staan als ik toen …
“Nee, ik heb het gevoel dat ik effectief verschillende levens heb mogen leven. Ik ben een tijdje model geweest voor Max Mara en Mugler, playbackte als achtergrondzangeres bij The Dinky Toys, was assistente bij goochelaar Jan Bardi … Dan was er mijn leven in India, mijn leven met Esfan als getrouwde vrouw, mijn single leven op mijn 50ste – wat héél leuk was, trust me … Mijn huidige vriend is 18 jaar jonger, dus het leven dat ik nu met hem leid is weer helemaal anders. En het is nog niet gedaan. Ik moet mijn pluimengewaden nog dragen!”
