Binnenkijken in de rozige oval office van Caroline De Cuyper

Soms heb je een beetje hulp nodig om door de bomen het bos – in dit geval: het huis – te zien. Waze pikt geen signaal op, dus volgen we Carolines auto blindelings in de juiste richting. Rechtdoor, flauwe bocht naar rechts, langs een bruggetje, weer rechtdoor … Zelden zo’n imposante oprijlaan gezien. “Intussen woon ik hier vijf jaar, en dat wauwgevoel overvalt me nog elke dag,” zegt ze wanneer we wat later in de inkomhal staan. “Ik rijd vaak naar het huis met mijn hoofd door het raam. Die pure aardse geur ruik je niet in de stad.”

Friendzone

Voor alle duidelijkheid: Caroline De Cuyper verhuisde niet speciaal van Antwerpen centrum naar Kapellen voor de natuur, wel voor de liefde. Ze leerde projectontwikkelaar Stéphane Verbeeck zeventien jaar geleden kennen, maar duwde hem destijds in de friendzone. “Ik was begin twintig, hij een pak ouder, dus ik zag het niet.” In 2018 haalde Stéphane haar aan boord van Yust, een vernieuwend hospitality concept: een hotel, restaurant, rooftopbar, eventlocatie en pop-upspace in één. De vonk sloeg toen wel over. “Hij had eerder al gezien hoe ik mijn eigen woningen inrichtte, en dat waren er wel wat. Sinds mijn achttiende ben ik achttien keer verhuisd. Ik heb ook een jaar in Barcelona gewoond en zelfs in die korte periode veranderde ik vier keer van adres. Ik was compleet losgeslagen, kon nergens aarden of er nog maar aan denken om me te settelen.”

Het oval office van Caroline en Stéphane, een oase van rust in warm palissanderhout.

Door de jaren heen leerde Caroline haar onrust om te buigen tot haar grootste sterkte en tegelijk de USP van haar interieurstudio CDC Design: ze transformeert ruimtes in unieke verhalen die nooit gaan vervelen en waarbij je telkens weer een ander detail opmerkt. “Voor ik aan een concept begin, hou ik steeds een soort van meditatiemoment ter plaatse. Ik maak mezelf stil en observeer. Welke sfeer hangt er? Wie zijn de personages in het verhaal en hoe bewegen ze straks door deze ruimtes? Elke plek heeft iets te vertellen, je moet gewoon goed luisteren om het te vatten. Ik zeg weleens tegen Stéphane: wat als de bomen hier in de tuin of de vier muren van ons huis konden praten? Welke levens hebben zich hier afgespeeld voor de onze? Welke drama’s, welke liefdes?”

Jeukende vingers

Laat het bosrijke domein van Stéphane en Caroline nu net een plek zijn waar wel een verhaal of twee te rapen valt. Hun historische landhuis dateert van omstreeks 1900 en was een van de bijgebouwen rond het kasteel van de familie Bungen, die tijdens de oorlog naar de Verenigde Staten moest vluchten vanwege hun Joodse afkomst. De kasteelruïne werd in de jaren 1980 afgebroken, maar de bijgebouwen bleven overeind. Stéphane en zijn eerste vrouw kochten het landgoed en gingen voor een ingrijpende renovatie. Muren werden uitgebroken, plafonds opgehoogd. Het resultaat is een verrassende mix van een typisch landelijke façade en een eerder brutalistisch interieur met mid-century moderne meubels, flagstones en een imposante koperen schouwmantel naar een ontwerp van Joëlle Tinchant – volgens Caroline een van de kroonstukken in de woning. Toen ze vijf jaar geleden met haar koffers voor de deur stond, vond ze een thuis maar toch voelde ze: dit is niet mijn huis. “Hoe magnifiek het hier ook is, ik had sowieso een aantal dingen anders gedaan. Mijn stijl is funkier, uitdagender. Ik gebruik graag kleur en hier en daar een gedurfd patroon. Daarnaast leefde er bij mij heel sterk het verlangen om iets te creëren van mij en Stéphane samen. Mijn vingers jeukten al vanaf dag één.”

Kantoor met herten

Tijdens covid kreeg Carolines kriebel stilaan vorm. Het gebrek aan opbergkasten en vooral aan een apart kantoor werd een struikelblok voor het koppel. “Stéphane zat dan in de keuken, ik aan het kinderbureau in een van de slaapkamers boven. Ik voelde me altijd als een student in de blok. (lacht) Dat kon zo niet verder. Ik merkte dat ik een plek nodig had voor mezelf, om me even terug te trekken. Mijn inspiratie groeit uit het alleen zijn.” En dus sneuvelde er opnieuw een muur. In samenwerking met Gestalt Architecten, die de aanbouw in ter plaatse gestort beton voor zijn rekening nam, ontstond een waar oval office. Een eironde bureaukamer met een ingewerkt salon en een bibliotheek volgestouwd met designboeken, familiefoto’s, souvenirs en lp’s van de groten der aarde: Depeche Mode, Van Morrison, Joy Division, Kraftwerk … Caroline en Stéphane werken er letterlijk zij aan zij, aan één grote desk. “We houden van elkaars gezelschap terwijl we elk ons eigen ding doen. Ook de drie kinderen van Stéphane hangen hier dikwijls rond met hun vrienden. De ronde vorm van de ruimte is enorm verbindend, en omdat de aanbouw verzonken is, komen we op een bijzondere manier in contact met de natuur. We zitten pal ter hoogte van het gras. Soms staat er een groepje herten vlak bij het raam te grazen en worden we pas opgemerkt wanneer we onze stoel verlaten. Echt magisch is dat.”

Botst het dan nooit in deze zenkamer? “Stéphane bezit veel meer levenswijsheid dan ik, dat komt met de leeftijd. (lacht) Ik waardeer zijn visie, maar als hij tips geeft over mijn werk, dan  kan ik nogal kattig uit de hoek komen. Ik kan dat moeilijk verdragen. Het is míjn werk, snap je. Over de inrichting van deze ruimte waren we het wel snel eens. Hij koos het warme palissanderhout, ik de rozige zitbank en het bijpassende tapijt, voor een edgy toets. Ook in de kelder onder het bureau is het mooi verdeeld: ik kreeg een fitness en sauna, Stéphane een wand vol wijnrekken.” 

Oilily-madam

Ze laat de term ‘edgy’ meermaals vallen wanneer ze praat over haar stijl. Het is precies de reden waarom Caroline zich focust op projecten in de hospitality, eerder dan op privéwoningen. “Richt je iemands huis in, dan is het vooral een kwestie van rust scheppen en bewaren. Maar wat is er mis met een interieur dat de zintuigen prikkelt? Ik rebelleer tegen het woord ‘tijdloos’; tegenwoordig betekent dat ‘hoe beiger, hoe beter’. Ik ga juist geweldig goed op kleur, het geeft me energie. Als kind was ik fan van Oilily, je weet wel, dat merk met de felle bloemetjesprints. Mijn zus en ik waren de twee Oilily-vertegenwoordigers op school. En mijn kamer had lavendelpaarse muren vol knipsels uit de modemagazines die ik verzamelde en aan flarden scheurde.”

De papieren verzamelwoede van Caroline trekt zich – jaren later – ook in dit huis door. Overal waar je kijkt, zie je boeken. Op de grond, op de trap, op de salontafels. Nooit rommelig of ondoordacht, maar vakkundig uitgestald, als een onderdeel van het interieur. “De boeken die je leest zeggen veel over jou als persoon,” zegt ze. Titels als ‘Simple’ en ‘Nopi’ van Yotam Ottolenghi, ‘Groente uit Zee’, ‘Rauw’, ‘Echt Eten’ … springen in het oog. Wanneer we haar ernaar vragen, vertelt ze met veel goesting over haar verleden als kok. Ze studeerde af als leerkracht, rolde toevallig in de horeca en kwam zo terecht bij designcenter De Winkelhaak. “Een vriendin van mij verzorgde er de catering, maar brak beide polsen tijdens het mountainbiken. Ik viel voor haar in en raakte bezeten door pure, vegan ingrediënten en verschillende soorten bereidingen waarmee je je hele lichaam op een gezonde manier voedt. Bewust leven is alles voor mij. Van de bonen voor mijn kop koffie tot de kleren in mijn kast.”

De koperen schouwmantel, een ontwerp van Joëlle Tinchant.

Twee-euro-regel

Vandaag draagt ze een vest van Meryll Rogge, een top van Julie Kegels (toevallig ook het lief van haar pluszoon) en een vintage rok. “Ik hou ervan om oude kleding nieuw leven in te blazen. Jammer dat ik zelf niet kan naaien, maar ik werk vaak samen met Valentine Tinchant, de queen van upcycling. Ik gaf haar eens een chinobroek en een witte trouwsleep die ik ooit droeg op Burning Man en waarvan ik geen afscheid kon nemen. Ze knipte de broek open en maakte er een prachtige rok van, afgewerkt met kant.” Koopt Caroline toch iets nieuws, dan past ze haar twee-euro-regel toe: “Elke aankoop mag me uiteindelijk hooguit twee euro kosten. Koop ik een stuk van 100 euro, dan moet ik dat minstens 50 keer dragen. Daarom is de kwaliteit heel belangrijk. Mijn bobonne zei altijd: ‘Ik ben niet rijk genoeg om rommel te kopen’, en daar leef ik naar.” (lacht)

Zicht op het verzonken bureau in ter plaatse gestort beton. “Ooit zal het dak met mos bedekt zijn en helemaal opgaan in de natuur.”