Gia Bab, model met een missie

Ik heb afgesproken met Gia in een suite van het Conservatorium Hotel, misschien wel het mooiste hotel van Amsterdam. Ze begroet me met een omhelzing, wat ongetwijfeld een hilarisch gezicht oplevert. Zij met haar 1 meter 88 en ik die met de kruin van mijn hoofd haar boezem raak. De van oorsprong Surinaamse schone is een van de meest geprezen modellen van het moment, een icoon binnen de LHBTQIA+ gemeenschap en een culturele held bij onze noorderburen. Vorig jaar in mei sprak ze op Bevrijdingsdag, nog een jaar eerder ontving ze een Black Achievement Award in de categorie Mens en Maatschappij voor haar inzet voor meer diversiteit en inclusiviteit in de mode. ‘I’m a black, proud, trans woman and I want to scream it from the rooftops!’ zegt ze tegen iedereen die het horen wil, van de British Fashion Council tijdens de Pride in Londen tot het voltallige team van ELLE België. Een (trans)model naar ons hart.

Hoge pieken, diepe dalen

Een van de eersten die opmerkten wat Gia Bab in haar mars heeft, was de Italiaanse ontwerper Riccardo Tisci. Hij spotte haar in de zomer van 2020 op de rooftop van het Soho House in Berlijn, rennend van de ene tafel naar de andere in een full glamlook. “Ik werkte er als Membership Operations Manager Europe,” legt Gia uit. “Riccardo was er met Lea T en Honey Dijon, twee beeldige transvrouwen naar wie ik enorm opkijk. Hij wenkte me en vroeg: ‘Why are you wearing so much makeup? You’re so pretty.’ Zijn woorden kwamen binnen. Ik besefte dat ik wellicht geen nood had aan drie uur haar en make-up voor elke shift. Dat ik me niet achter een dikke beschermlaag hoefde te verstoppen.” Een paar maanden later kreeg Gia een telefoontje: Tisci, destijds creatief directeur bij Burberry, wilde haar in de SS21-show. Di Petsa volgde, en later ook Jean Paul Gaultier x Y/Project, Mugler en Peet Dullaert. “Ik had nooit verwacht dat ik zo snel aan de top zou geraken. Sommige meiden moeten jaren en jaren knokken voor ze hun momentum beleven, dus ik voel me ontzettend blessed.”

Ze herhaalt het woord wel vijf keer tijdens ons gesprek. Blessed voor de kansen die ze krijgt, voor de mensen die ze ontmoet, voor de spotlight waarin ze mag schitteren. Toch zijn er ook zware klappen geweest. De dag na die veelbetekenende Burberry-show verloor Gia haar broer aan de gevolgen van covid. “In amper 24 uur viel ik van mijn grootste hoogtepunt naar een absoluut low point,” zegt ze. “Opnieuw was Riccardo een van de eersten die me opbelden. De steun die ik voelde was onbeschrijflijk. Twee dagen later zouden we nog samen een cover shooten. Ik was in tweestrijd: ga ik per direct terug met mijn familie naar Suriname of blijf ik hier voor de job? Wat zou mijn broer hebben gewild?” Gia bleef uiterst professioneel en vloog pas over na de shoot. “Het klinkt gek, maar ik werd gedreven door de energie om me heen. De beelden waren uiteindelijk fantastisch, maar als je goed kijkt, zie je het verdriet in mijn ogen.”

Tweety-badpak

Gia’s modellencarrière begon niet met een jeugddroom of jarenlange voorbereiding, maar ze groeide wel op in een gezin met een passie voor esthetiek. Haar vader was architect, haar moeder werkte in beauty. “Zij is al zolang ik het mij kan herinneren mijn grootste voorbeeld. Haar go-to look bestond uit een simpele blazer, panty, zonnebril en de perfecte rode lippen. Ze kon urenlang bezig zijn met haar make-up. Nu weet je dus van wie ik dat heb.” (lacht) Al in haar kindertijd gebruikte Gia mode en stijl als een manier om zichzelf uit te drukken, een ontwikkeling die later cruciaal zou blijken in haar zoektocht naar identiteit. “Toen ik vijf was, liep ik rond in een zwembroek en mijn zus Zoë in een Tweety-badpak. Ik was zo jaloers, ik wilde háár zijn. Back in the days was er niet echt een benaming voor, pas veel later kon ik het woord ‘trans’ linken aan hoe ik me voelde.”

Ik manifesteer dat ik ooit het parlement of de Verenigde Naties mag toespreken

Een eyeopener voor Gia was de onthulling van Kelly van der Veer in de Nederlandse ‘Big Brother’ in 2001. “Plots zei ze het: ze was ooit een man geweest. Toen klikte het voor mij, al deed ik er verder niks mee. Mijn leven was op dat moment stabiel. Ik ging naar het lyceum in Tilburg, had mijn vriendinnen en deed dressuur op internationaal niveau. School en paarden waren mijn enige focus tot mijn 22ste – waarschijnlijk om niet te moeten dealen met de gevoelens waarmee ik struggelde.” In de jaren daarop verdwenen haar paarden steeds meer naar de achtergrond. Ze ontdekte Studio 80 op het Rembrandtplein in Amsterdam, en er ging een hele nieuwe wereld voor haar open. “Het maakte niet uit of je gay, lesbisch, bi of trans was. Iedereen zag er prachtig uit!”

Toen Gia 25 was, koos ze voor een geslachtsoperatie, inmiddels alweer meer dan tien jaar geleden. Maar zoals ze in de Nederlandse podcast The Pride Side beweert: ‘transitioning never stops’. “Het is niet klaar na de operatie, hoe ingrijpend die ook is. Voor de buitenwereld blijf ik een transvrouw, iemand die ooit een man was. Op die manier ben ik altijd in een soort transitie. Het houdt me trouwens elke dag bezig door wat er rondom ons gebeurt … Mijn community is niet groot, maar we worden wel systematisch aangevallen. Ik voel me heel dankbaar dat ik hier zit en mijn verhaal mag vertellen. Helaas krijgen niet al mijn sisters die kans.”

Laatbloeier in de mode

Met haar 36 jaar is Gia allesbehalve een doorsnee model. Net omdat ze pas op latere leeftijd in het vak rolde, relativeert ze snel en neemt ze geen blad voor de mond. Het maakt haar veerkrachtig in een industrie waar afwijzing de norm is. “Zonde dat zwarte transvrouwen nauwelijks gevierd worden op de catwalk. Trans lijkt alleen een trend wanneer het past binnen een bepaalde marketingstrategie. Rond Gay Pride in oktober krijg ik standaard veel aanvragen, want dan pakken merken graag uit met een ‘speciale’ collectie. Zoiets breekt mijn spirit niet, maar ik denk wel: waarom wordt dit niet gewoon doorgetrokken in elke campagne en op elke runway?”

Op de vraag of ze zichzelf als een activiste ziet, knikt ze resoluut. “Ik ben er nog lang niet, want ik wil niet alleen een impact maken door op de cover of op de catwalk te staan. Geef mij maar een groter podium. Ik manifesteer dat ik ooit het parlement of de Verenigde Naties mag toespreken. Dat ik het rolmodel kan zijn dat ik zelf nooit heb gehad. Als ik zie hoeveel jongeren nog elke dag tegen zichzelf vechten, zonder support van buitenaf, that lights my fire even more.”