Het cliché wil dat ELLE-redactrices intens oppervlakkige wezens zijn en daar is even niets mis mee. Nadat ik de zee van boven (flyboard) tot onder (diepzeeduiken) mocht verkennen, is het tijd om wat aan de oppervlakte te blijven dobberen: pipelines, here I come!
Frankrijk, Hossegor, een niet zo exotisch strand: dat is waar mijn avontuur begint. Surfers en reporters van over de hele wereld zijn er toegestroomd om het Swatch Girls Pro, het vrouwelijke wereldkampioenschap surfen, bij te wonen. Ik hoor bij de pers, alleen wil ik de komende dagen mijn credibiliteit als surfster meten. Challenge accepted!
Surfen is immers niet zomaar een sport, maar een volledige levensstijl. Mijn kennis daarvan? Ik heb Blue Crush gezien. Al mag je dat hier niet te veel rondbazuinen, de avonturen van Kate Bosworth en haar vriendinnen liggen blijkbaar niet helemaal in lijn met wat het leventje werkelijk inhoudt. (En wij maar denken dat je écht een beroemde voetbalheld aan de haak kan slaan door als kamermeisje-slash-surfbabe door het leven te gaan. Desillusie.) De referentiefilms van de insiders hier werden het liefst tientallen jaren geleden ingeblikt en brengen alleen “sterren” in beeld die nooit aan mijn firmament hebben geschenen. (Dat van jullie ook niet, geloof me.)
Wat surfbabes verder zoal kenmerkt? Ze hebben klinkende namen als Cannel Foulard, Jackie Harder en Coco Ho. Een bos golvende manen die bij elke duik een tintje lichter lijken te worden –oftewel ombre haar dat nièt uit een potje komt. En vooral. Boven alles. Een extréém strakke derrière! Ze mogen hun hippie happy kosmopolitische leventje houden, ik gun het ze graag, maar dat achterstel: dàt moet ik ook hebben!
Tot die tijd besluit ik mijn eigen booty te bedekken met een geloofwaardig ogende short: exotische bloemen en een paar zorgvuldig aangebrachte scheuren. Vorige week bij Zara gekocht, maar ziet eruit alsof ik het erfde van mijn ingebeelde hypercoole Hawaïaans-Indonesische grootmoeder. Hoe deze wannabe verder de undercover schijn hoog houdt? Ik heb mijn haar al 24 uur niet gewassen en lekker tegen de ruiten van de Thalys geveegd (niet met opzet, een dutje in de trein vraagt nu eenmaal de nodige steun). Het resultaat is een wilde bos vette lokken die perfect matchen met die van het surfvolkje.
Mijn naam heb ik stiekem veranderd in Surfing Suzy, ook al vraagt geen enkele surfer me er naar –tot mijn grote teleurstelling. La touche finale: een strakke wetsuit. Heb ik in het algemeen geen probleem mee, behalve als ik –zoals nu- een mannelijk exemplaar krijg toegemeten. Een gapende ruimte van zo’n tien vierkante centimeter hangt er maar triestig bij, daar aan de voorkant. Later meer hierover.
Tot zover de looks, over naar de techniek. In vijf minuten theoretische les worden de gevaren van de sport me goed in het hoofd gepompt, samengevat: ik ben een gevaar, mijn buurman is een gevaar, mijn plank is een gevaar, de zee is een gevaar en vreemd genoeg vormen haaien geen gevaar. Een sport voor échte waaghalzen, zo blijkt… Hoe je surft? Bij het pakken van de golf moeten je voeten net over de plank hangen, dan ga je als een gek peddelen en eens je goed en wel naar voor vliegt sta je –knie per knie- recht.
Eigenlijk niet zo moeilijk, al moet je tientallen keren proberen vooraleer je het juiste evenwicht vindt -niet erg voor iemand die overloopt van enthousiasme. Let er wel op niet té enthousiast te werk te gaan: vergeet niet dat elke surfer een gevaar voor zijn omgeving vormt. Zo knal ik ei zo na een kwart van de Russische persdelegatie omver en ontketen op die manier bijna een nieuwe golfoorlog. Of was het koude oorlog? (Uiteraard doelend op de lage temperaturen van de Atlantische Oceaan, geen politiek incorrecte insinuaties hier.) Een nieuwe golf en wat geïrriteerde “eutepreuteski!!” later ben ik het diplomatisch incidentje alweer vergeten. Mijn collega’s ook trouwens. Chill, welkom in het relaxte surfwereldje!
Wat wél moeilijk is? Een goede golf bereiken. Cannel, Jackie en Co pendelen moeiteloos de grootste tsunami’s over. Ik krijg de ene na de andere agressieve waterrol over mijn hoofd en lijk na tien minuten uitputtende gespartel nog geen meter dieper in de zee te zijn geraakt. Links, rechts, boven, onder: het schuim spat alle kanten op, het lijkt wel of ik in een wasmachine ben gestrand. Nu snap ik waarom al die surfbabes zo’n afgewassen haar hebben. Ook frustrerend: mijn armen krijgen vrijwel meteen enorme spierpijn, terwijl mijn billen geen kik geven. Die droomderrière mag ik wel vergeten, het lijkt erop dat ik richting bodybuilder armen evolueer…
Ook interessant: het “vrije gedeelte” van mijn mannenpak is ondertussen vrolijk volgelopen. Aan het gewicht te voelen, moet zich daar zo’n tien liter water bevinden, niet zo eenvoudig om mee te zeulen. Mijn bewondering voor de draagkracht van het mannelijk geslacht stijgt dan ook met de minuut… Maar goed, laten we niet afdrijven, terug naar het surfen.
Dat doe je beter op een nuchtere maag. Vijf minuten voor de les een halve sushiboot naar binnen werken en die doorspoelen met een handvol macarons blijkt dus niet zo’n goed idee te zijn. Na de eerste tien golven die aan volle vaart in mijn buik rammen, begin ik een verdacht persistente sushismaak in mijn mond te krijgen. Ik hoor mijn maag niet tussen het gegrom van de golven door, maar weet zeker dat hij een symfonisch orkest aan protest uit. Hoe dan ook, zelfs dit kan de surfpret niet bederven.
Tot zover de show op het water, maar hoe zit het met de parade op het strand? De kleren maken de man en dat geldt ook voor schaars geklede surf babes. Een kleine duik in de persmassa, gehuld in een niets verhullend surfshirt mét officieel logo, maakt dat zeer snel duidelijk. Eén, twee, drie, vier lenzen worden meteen mijn kant op gericht: “Wie is dat?” “Is zij beroemd?” Een nietsvermoedende kampioene gaat zelfs gewillig op de foto met wie niet anders dan haar “collega” kan zijn. Cool, morgen ben ik misschien wereldnieuws en kan mijn Hawaïaans-Indonesische oma ook van mijn avonturen meegenieten. En daarmee is mijn bucket list weer een vochtig lijntje rijker –met een korreltje zeezout te nemen natuurlijk.
Met dank aan Swatch.
