« Première Vision is goed voor de billen ! » Marc-Philippe Coudeyre is dan wel geboren en getogen in Parijs, hij bekt een aardig woordje Nederlands. En hij kan snelwandelen als geen ander. Ik hol achter hem aan door de gangetjes van ‘s werelds grootste stoffenbeurs en kom veel meer te weten dan de workout waarde van dit event alleen.
Wat? Première Vision zet twee keer per jaar drie dagen lang haar tenten op in de buurt van Parijs. Designers groot en klein, democratische ketens en luxe modehuizen, stromen er massaal toe om de grondvesten van hun collecties te verzamelen: prints, stoffen, knopen, ritsen, veters en noem maar op. Pas als die binnen zijn, kunnen ze aan het ontwerpen slaan. De weg naar die “binnen” is echter zo eenvoudig niet. Meer dan 700 leveranciers van over de hele wereld vormen een doolhof van stands om hun waar te verkopen -begin maar eens te kiezen. Bovendien zijn er altijd kapers op de kust, klaar om de leukste prints en beste materialen exclusief op te kopen. Een grote modemarkt dus, waar de wet van de sterkste geldt.
Ik sta gelukkig niet alleen in deze chaos. Mijn gidsen vandaag zijn Marc-Philippe en zijn assistente Laetitia. Hij is als stylist bij Natan verantwoordelijk voor één van de vijf lijnen van het huis. Daarnaast heeft hij ook zijn eigen label, Marc-Philippe Coudeyre, een rijzende ster op de Belgische modescène. Ik zeg Belgisch, want sinds hij afstudeerde aan de Antwerpse Academie én ter plekke ook de liefde vond, is deze Parijzenaar niet meer uit ons landje weg te slaan. Behalve op dagen als deze natuurlijk.
Bedoeling is dus fabrikanten en leveranciers te bezoeken en bij hen stalen stof te bestellen. Die worden later naar het atelier verstuurd, waarna de finale selectie gebeurt. “Zo’n 10 procent van die eerste bestelling zal het uiteindelijk ook halen. Alles begint bij stof, maar we moeten onze silhouetten nog uittekenen, en niet alle materialen blijken achteraf met een bepaald ontwerp te werken. Het kan ook zijn dat we van mening veranderen: je krijgt hier op korte tijd erg veel op je bord geschoven, thuis in het atelier kan je alles rustig verteren. De juiste stoffenkeuze is echt onnoemelijk belangrijk!”
Over naar de nummers: hoeveel meter stof wordt er besteld? “Voor de stalen zo weinig mogelijk, 25 of 50 meter voldoen om een collectie prototypes te maken. Daarna pas, voor de productie op grotere schaal, plaatsen we de echte bestellingen - in ons geval gaat dat om enkele honderden meter. Bij grotere labels, zoals Dries Van Noten en Lanvin, spreken we van ettelijke kilometers! Het absolute minimum voor de leveranciers is tweehonderd meter. Ze moeten hun weefmachines in gang steken, het materiaal kleuren,… Dat kost allemaal veel geld en het is niet rendabel dit voor minder dan tweehonderd meter te doen.”
“O no, ti stanno fotografando!” Opvallend veel Italiaanse leveranciers, die op hun beurt opvallend achterdochtig zijn –bedrijfsspionage is hier een reële dreiging! Ik ben er trouwens van overtuigd dat er overal undercover veiligheidsmensen rondlopen – een aantal streng ogende mannen staren iets té dreigend naar fotografe Tine, klaar voor een preventieve tackle. Godzijdank voor onze “press” badges…
Italië dus. Het land kent een rijke geschiedenis op het vlak van textiel, een industrie die in de Middeleeuwen voor bloeiende stadstaten zorgde. Vandaag de dag blijkt het land nog steeds dé leider op dat vlak. Leuk om weten: ook België heeft een sterke textielindustrie, maar die levert vooral aan de interieurwereld. Wil je dus je zetel opnieuw laten overtrekken, of heb je nieuwe gordijnen nodig, dan ben je in eigen land aan het goede adres. Op zoek naar het mooiste kant ter wereld voor je superdeluxe bruidsjurk, een retourtje Italië (of op zijn minst Première Vision) is vereist. Als je bij de leveranciers binnen raakt natuurlijk. Wishful thinking.
Niet dat het hier één en al ellende is, er zijn ook opklaringen in deze stoffenstorm. De meeste leveranciers proppen je bijvoorbeeld vol met snoep –gummybeertjes, Napoleons en Pims koekjes bewaren de goede vrede. Zo ook Marc-Philippe, die een vrouwelijke leverancier in volle onderhandeling onderbreekt: “Sorry, maar u bent té mooi!”
Wat blozen, giechelen, een afspraakje (met het volledige team weliswaar) voor die avond, en een ogenschijnlijk geslaagde onderhandeling later, staan we weer buiten. Hop naar de 13 volgende meetings!
Onderweg lopen we de Belgische Gioia Seghers tegen het lijf. De beloftevolle ontwerpster is nog maar pas begonnen en loopt op haar eentje door de beurs. Iets zegt ons echter dat ze de komende jaren ook met eigen assistent zal komen opdagen.
In het hart van de beurs vinden we het zogenaamde Forum. Première Vision, what’s in a name, laat je hier als allereerste kennismaken met de trends van morgen. “High volume”, “spontaneous drawing”, “vulcanic”, “bubbling”: het zijn slechts een paar van de stijlen die straks in de rekken zouden liggen. Zo ook voor de kleuren: volgend seizoen hullen we ons waarschijnlijk in “tendre garance”, “chair cuite” en “grain d’or” tinten.
Ik zeg “zouden”, want Marc-Phillipe nuanceert: “Deze beurs biedt een schat aan inspiratie, maar ik hou eigenlijk niet van trends. Natuurlijk bestaan en ze en worden ze gevolgd, maar het is zoveel belangrijker je eigen handtekening te ontwikkelen. Coco Chanel zei het decennia geleden al: echte stijl is tijdloos. In deze periode van globalisering is het meer dan ooit belangrijk je individualiteit te benadrukken. Kijk naar Dries Van Noten, Ann Demeulemeester, Raf Simons: zij zijn onmogelijk creatief en brengen elk hun eigen ding. Klakkeloos de trends volgen: af te raden! Bovendien moet je rekening houden met de commerciële realiteit : niet elke ‘trend’ raakt even gemakkelijk verkocht . »
Hoe de materialen dan wel worden geselecteerd ? “Het is eigenlijk eerder een technische zaak. We bekijken welke stoffen voldoende kwaliteit hebben, of de vezels wel goed zitten, of de stof prikt of niet, hoeveel hij rekt, of de kleuren correct zijn ingeprint, enzovoort.” Het valt dan ook op dat Marc-Phillipe en Laetitia echt met hun handen “kijken”. Voelen, wrijven, trekken, verfrommelen: kijken mag, aanraken moet!
En zo kiest Marc-Philippe dus tussen 50 tinten zwart...
Daarnaast is het ook een kwestie van je klanten te respecteren. “Je moet je publiek kennen en weten wat zij leuk zouden vinden. Elk seizoen een compleet nieuwe stijl op hen afvuren, is verwarrend en werkt op den duur tegen je. Ik hou ook altijd rekening met comfort en ga daarom vaak op zoek naar stretchstof. Vrouwen zijn daaraan echt gewend geraakt én het is veel luxueuzer dan vroeger. Toen stond stretch gelijk aan een joggingbroek, vandaag heb je prachtige avondjurken in dat materiaal.”
Last but not least: onderschat het belang van buikgevoel en coup de foudres niet. Zo valt Marc-Phillipe als een blok voor een stuk laser-cut leer. “Première Vision zit echt pal bovenop nieuwe technologieën en ook daarom is het zo belangrijk het te bezoeken. Lasercuts of neopreen: het zijn relatief nieuwe technieken, die de laatste Jaren hun ingang hebben gedaan via deze beurs. Die innovatie is fantastisch.”
Vier uur in de namiddag, de stoffenmarathon duurt al sinds negen uur vanmorgen, ik zie sterren. Tijd voor een sigarettenpauze. We stappen de binnenplaats van Première Vision op –de enige plek waar je aan frisse lucht kan, al wordt die meteen door sigarettenrook vertroebeld. “Dit is uitputtend,” geeft Marc-Philippe toe. “Drie dagen lang bezoek ik tussen 20 en 30 leveranciers per dag. Twee collecties per jaar maken, betekent dat je twee maanden de tijd hebt om je materialen te verzamelen, de beurs te bezoeken, stalen op te vragen, die te testen, over de finale prijs te onderhandelen en de uiteindelijke bestelling te plaatsen. Vervolgens heb je twee maanden voor het ontwerpproces zelf, gevold door anderhalve maand om je tekeningen in prototypes om te zetten en waar nodig aan te passen. Uiteindelijk blijft er nog een dikke week over om de collectie voor te stellen aan pers en winkels… en mag je meteen opnieuw beginnen voor het volgende seizoen. Ontwerpers die tot acht collecties per jaar brengen, kunnen alleen maar op een crash afstevenen –òf ze krijgen hulp. Ik heb dan ook heel veel respect voor bijvoorbeeld Dries Van Noten, die weigert de kaap van twee collecties te overschrijden.”
Mispak je dus niet: een collectie maken is steeds opnieuw een marathon en designers mag je met recht atleten noemen! Een gedachte om even bij stil te staan in deze tijden van steeds sneller (door)draaiende mode.
Ik laat mijn oog vallen op leer met regenboogprint, maar dit blijkt niet het soort detail waar we naar op zoek zijn...
Tijd trouwens om toe te geven dat het betreffende oog ondertussen niet alleen sterren, maar ook vierdubbel, ziet. Het lijkt me dan ook een goed idee om hier af te haken. Ik haal de finish van deze race dus niet, maar ben wel een stevige modetraining rijker. Afspraak volgend seizoen, met stevige sneakers aan de voeten, voor een nieuwe krachtmeting op Première Vision!
(Beeld: Tine Schoemaker)
