Haar officiële achternaam heeft ze van haar overgrootvader, Ernest Hemingway, maar ze koos er jaren geleden voor om haar tweede naam, Fox, te gebruiken. “Ik wil dat mensen me getalenteerd vinden om wat ik doe, niet omwille van mijn naam.” Langley Fox, illustratrice, model, gezondheidsfreak, coole griet én een van de nieuwe gezichten van UGG.
Toegegeven, toen de perstekst in onze mailbox viel, hebben we de naam Langley Fox moeten opzoeken. Langley Fox Hemingway (24), achterkleindochter van Ernest Hemingway, auteur van onder meer ‘The Old Man and the Sea’ en Pulitzer- en Nobelprijswinnaar. Dochter ook van actrice Mariel (Woody Allens ‘Manhattan’, 1976) en zus van model Dree Hemingway. Maar eigenlijk is ze al haar hele leven gewoon Fox. Omdat ze dat - terecht - een coole naam vindt en om zichzelf te bewijzen. Om, zoals ze zelf zegt, zich op een vrije en eerlijke manier artistiek te kunnen uiten.
Ze groeide op in Ketchum, Idaho, midden in de natuur, tussen de paarden. Haar vader is er, na de scheiding zes jaar geleden, blijven wonen en ze noemt het nog steeds haar thuis, hoewel ze jaren geleden al naar Los Angeles verhuisde. Ze houdt er een erg gezonde levensstijl op na, gaat elke morgen ‘hiken’ en houdt zich aan een strikt dieet. Als illustratrice werkte ze eerder aan projecten voor modelabels Alice + Olivia en Louis Vuitton, deed ze de campagne voor Marc Jacobs’ parfum Dot en liep ze mee in zijn defilés. Een interessante vrouw, zoveel is zeker, en ook nog eens very easy on the eye. Nee, het is geen toeval dat UGG haar engageerde als een van de gezichten van de nieuwe campagne ‘This is UGG’. Het Australische label wil zich meer als lifestyle- dan als louter schoenenmerk profileren en wil dat klanten wereldwijd zich meer verbonden voelen. De nieuwe campagne legt de grootse momenten in iemands leven vast. Langley bijvoorbeeld liet zich gewoon thuis fotograferen, tekenend aan de salontafel, en met haar twee beste vriendinnen. Zoals ze tijdens ons interview in een Londense privéclub vertelt: de twee belangrijkste bouwstenen in haar leven.
Langley: “Ik haal erg veel voldoening uit mijn werk, maar ik zou niet zonder mijn vrienden kunnen. Het leven gaat over gelukkig zijn en voor mij is dat een goeie mix tussen mijn metier en mijn vrienden. Me amuseren met mensen waar ik van houd en de ruimte en vrijheid hebben om mijn creatieve geest verder te exploreren.”
Welke band had je met UGG vooraleer ze je als gezicht vroegen?
“Als kind droeg ik de laarsjes al, maar meer wist ik er eigenlijk niet over. Als ik een campagne doe, probeer ik er altijd mijn kunst in te integreren, om te tonen dat dát mijn grootste passie is. Bij UGG wilden ze daar gretig gebruik van maken. Ze ontvingen me met open armen: ‘We werken enkel met mensen die iets te vertellen hebben en we willen dat jij deel uitmaakt van die familie.’ Zalig om samen te werken met een merk dat me zo inspireert.”
Wanneer besefte je dat je je leven creatief wou invullen?
“Ik heb dat, geloof ik, altijd wel geweten. Zeker zodra ik door had dat je met kunst echt carrière kon maken. Wacht, dacht ik, dus ik kan in plaats van 9 to 5 aan een bureau te zitten ook de hele dag tekenen? (gespeeld nadenkend) Ik denk dat ik voor dat laatste kies. Als kind zat ik altijd te tekenen, ik was dyslectisch, lezen kwam op de tweede plaats. Ik was erg verlegen en met een potlood in de hand kon ik zo ver ik wou in mijn gedachten afdwalen.”
Je tekent vooral fictieve personages.
“Klopt, maar dan wel fotorealistisch. Ik bevind me eigenlijk altijd in een soort fantasiewereld, dat is ook hoe ik naar het leven kijk. Niet onrealistisch, maar ik maak er mijn eigen weird verhaal van. In mijn hoofd is alles mogelijk.”
Wie zijn de hoofdrolspelers in je verhaal?
“Vooral mooie meisjes, makkelijk, want zo’n tekening wordt nooit lelijk. (lacht) Ik laat me inspireren door beelden die ik vind en maak daar mijn eigen versie van. Het is haast meditatief om die te kopiëren en er een persoonlijke twist aan te geven.”
Hoe ziet een gemiddelde dag er uit?
“Ik ontwaak met het licht, rond zes uur. Ik zoek online wat mooie foto’s, ga wandelen, teken de hele dag en ga vroeg slapen. Vaak neem ik enkel een pauze om boodschappen te doen. En af en toe spreek ik natuurlijk ook met vrienden af om wat stoom af te laten.”
Je leeft extreem gezond.
“Ja, ik ga elke dag hiken en winkel enkel in de natuurwinkel. Ik haat het om op restaurant te gaan.”
Dus je bent een goede kok.
“Ik lust zelf wat ik maak, maar ik zou het niemand anders voorschotelen. (lacht) Voor vaderdag was ik in Idaho en mijn vader was redelijk onder de indruk van mijn kookkunsten. Af en toe wou hij me mee op restaurant nemen, maar dat wou ik echt niet. Ik heb elke dag voor hem gekookt.”
Even over je naam, je koos bewust om als Langley Fox door het leven te gaan, zonder Hemingway.
“Fox is mijn tweede naam, door mijn ouders gekozen. Ik heb me daar altijd erg comfortabel bij gevoeld. Als artiest vind ik het belangrijk dat mensen onbevooroordeeld naar mijn werk kijken, los van mijn bekende achternaam. Het is uiteraard een eer om Hemingway te heten, ik zou het voor niks willen ruilen. Maar ik wil beoordeeld worden op mijn capaciteiten.”
Je wordt het misschien beu, altijd die vragen over je naam.
“Nooit!”
Je overgrootvader was een inspiratie voor…
“Voor heel de wereld.”
Wat betekent dat voor jou?
“Ik heb altijd geweten dat de naam Hemingway bijzonder was, maar heb dat pas ten volle beseft toen ik wat ouder werd. Er zijn enorm veel mensen die meer over hem weten dan ik, er is nog zoveel dat ik moet leren, nog zoveel boeken die ik moet lezen. Ik claim zeker niet over een van zijn talenten te beschikken, maar het is een eer om hem als overgrootvader te hebben en ik voel dat ik dat ergens met me meedraag en altijd zal blijven doen.”
Heb je een favoriet uit zijn oeuvre?
“‘A Moveable Feast’, voor Louis Vuitton heb ik daar een illustratieproject rond gedaan. Het gaat over zijn leven in Parijs in de jaren twintig en toen ik het las, kreeg ik het gevoel dat ik zijn dagboek aan het lezen was. Als bloedverwant vroeg ik me constant af: doe ik dat ook? Zijn relatie tot zijn werk en vrienden, hoe hij reageerde op honger. Het is zo fijn en inspirerend om die kleine dingen te lezen en over hem te leren, het is de intiemste conversatie dat ik ooit met hem kan voeren.”
Op welke manier wil jij mensen inspireren?
“Vooral via mijn werk. Het zou fijn zijn mocht de wereld die ik in een tekening creëer iemand inspireren.”
Je hebt mode gestudeerd. Nooit zin gehad om je eigen lijn te lanceren?
“Toch wel, maar als je net uit school komt, moet je eerst voor andere mensen gaan werken. Dan kom je met een idee af dat je zelf geweldig vindt, maar wordt dat tot het bot afgebroken. Dat zou ik niet aankunnen, te heartbreaking. Ik kan geen jaren als een robot werken, ik wil mijn eigen ding creëren en erdoor geïnspireerd raken. Zoals ik in mijn tekeningen mijn eigen gek idee kan uitwerken. Daar heb ik niemand bij nodig, niemand die over mijn schouder meekijkt. Voor mij gaat kunst niet om geld, het is geen industrie. Mode is dat wel. Er zijn zoveel getalenteerde ontwerpers die niet van de grond komen omdat ze niet de juiste mensen kennen of genoeg middelen hebben. Dat is nog het ergste aan heel die mode-industrie. Maar mocht ik honderd procent mijn eigen ding kunnen doen, zou ik wel graag een eigen lijn hebben, ja.”
Hoe zou die eruit zien?
“Zoals mijn eigen stijl. Ik zou personages creëren, net als in mijn tekeningen, en inspiratie halen uit de jaren zestig en zeventig. Klassiek, meisjesachtig maar ook rock-’n-roll. En ik zou er subtiele details in verwerken, zoals illustraties op de voering.”
Wat draag je zelf liefst?
“Vooral veel shitty vintage, ik spendeer heel weinig geld aan kleren. Merken vind ik niet echt belangrijk, het gaat er meer om de juiste dingen te combineren. Maar ik hou ook erg van wat Hedi Slimane bij Saint Laurent doet. Het heeft alles waar ik van hou, maar ik heb er nog niks van gekocht. Momenteel droom ik er gewoon van.”
Maakt mode deel uit van je dagelijks leven?
“Absoluut, ik hou ervan me op te kleden en elke dag iemand anders te kunnen zijn. De ene dag ben ik een tomboy, de andere draag ik een trouwkleed, steek ik mijn haar op en draag ik veel make-up. Ook mijn lichaam zie ik als een canvas en het is leuk daarin te variëren.”
Je hebt redelijk wat tatoes. Hebben die een grote emotionele waarde of zie je dat eerder creatief, zoals je zelf zegt, je lichaam als canvas?
“Het zijn vooral eigen tekeningen, twee ervan heeft mijn vader ook. Het is een verzameling kleine dingetjes, zoals ik in mijn dagelijks leven ook een soort georganiseerde chaos creëer. Maar ik denk niet dat ik ooit een sleeve zal hebben en zie mezelf ook niet als a girl with tattoos. Die kleine dingen maken me meer mezelf, net als mijn juwelen trouwens. Ik draag altijd heel veel ringen, bij om het even welke outfit.”
Ontwerp je ze ook zelf?
“Toen ik nog studeerde, heb ik stage gelopen bij Meredith Kahn, van Made Her Think. Ze is intussen een van mijn beste vriendinnen en we hebben een soort ruildeal: ik geef haar tekeningen, zij geeft me juwelen. Ik hou van die Native American vibe, of meer Edwardian.”
Wie zijn de mensen waarnaar je opkijkt, qua stijl of in het algemeen?
“Dat zijn er erg veel: Mick Jagger in de jaren zeventig, Patti Smith, Winona Ryder toen ze jonger was, Audrey Hepburn, Anna Karenina...”
Vertel eens over je muzikale inspiratie.
“Ik hou vooral van seventies rock: Creedence Clearwater Revival, Led Zeppelin, Simon & Garfunkel. Paul Simon is een van mijn all time favorites.”
De mijne ook, ik groeide op met ‘Graceland’.
“Oh, wat een fantastische plaat is dat! Ik ga vaak wandelen met zijn muziek op. Cat Stevens en The Beatles zijn daar ook zeer geschikt voor. En ik ben into oude blues, Howlin’ Wolf is een van mijn helden. Ken ik geen vrouwelijke muzikanten eigenlijk? Ja, Jenny Lewis vind ik echt goed.”
Welke andere projecten staan er, naast UGG, nog op stapel?
“Waarschijnlijk illustraties voor een T-shirtlabel, maar dat staat nog niet vast, dus daar kan ik niets meer over vertellen. Er komt een kleine collectie sokken voor Stance en hopelijk ook een allereerste expo in Los Angeles. En nog een hoop andere projecten, waarvan me geen enkel te binnen schiet. Dit is zo’n vraag waarbij je achteraf denkt: ik had dit en dat moeten zeggen… Ik geloof in één ding tegelijk, gewoon doorwerken. Zolang ik papier en een potlood bij de hand heb en kan creëren, is het perfect.”
www.langleyfox.com, www.uggaustralia.eu
Tekst: Marjolijn Vanslembrouck
