Het Nederlandse fietsenbedrijf Veloretti maakt trendy fietsen – nu ja, onderdelen van fietsen - die de klant gewoon zelf in elkaar steekt. Nog voor mijn hersenen de tijd hebben om meerdere Ikea-horrorscenario’s op te rakelen zeg ik: ‘dat wil ik wel eens zelf proberen.’ En zo geschiedde.
‘Je weet toch dat je die bij de fietsenwinkel kant-en-klaar kan kopen, hè?’, zei mijn nieuwsgierige buurman toen ik op een zonnige zomerdag in een zee van fietsonderdelen jammerend naar het instructieboekje zat te staren. ‘Maar dat is niet half zo leuk’, probeerde ik nog terwijl ik een derde poging ondernam om een voorvork (nog nooit van gehoord) aan het bijhorende wiel te schroeven. Wist ik veel dat een fiets uit meer onderdelen dat een stuur, wielen, pedalen en een zadel bestaat.
Dat neemt niet weg dat het experiment om de elegante caféracer in de kleur ‘Minty Mint’ zelf in elkaar te steken, goed begonnen was. Een paar dagen nadat ik wat ongetwijfeld de mooiste fiets uit het fietsenrek zou worden, met een paar muisklikken bestelde, leverde de koerier het DIY-pakket netjes thuis af. Op de grote doos stond de weinig subtiele boodschap ‘F*CK CARS’, een motto dat de bezieler van Veloretti, een velominnende Nederlander, al sinds 2013 hoog in het vaandel draagt. Door klanten hun product zelf in elkaar te laten steken, kan de prijs van een gloednieuwe fiets bovendien relatief laag gehouden worden. Fietsen aan een schappelijke prijs, geen Nederlander die hier niet vrolijk van wordt. En ook ik werd lichtjes enthousiast toen ik onderdeel (een stuur!) na onderdeel (‘een wiel!) uit de doos met eigenschappen als als de tas van Mary Poppins bleef halen. Het instructie boekje van ‘Veloretti’ omschreef dit proces als een ‘Unpacking Party’, een solofeestje waarbij ik alle onderdelen voorzichtig uit hun beschermende hoesjes haalde en zo overzichtelijk mogelijk op de grond uitstalde. Tot dan ging alles goed. Het feestje kwam echter abrupt tot een einde toen de tijd voor het echte werk aanbrak: de fiets effectief in elkaar steken.
Om het roestvrije aluminium frame van de nog onvolledige caféracer stabiel te houden, diende eerst de dubbele pikkel gemonteerd. Terwijl mijn ene arm het frame rechtop hield, probeerde ik tevergeefs met de andere (die oncontroleerbare rechterhand van me!) een cruciale vijs met een van de vele bijgeleverde schroevendraaiertjes vast te draaien. Een opgave waar ik door toedoen van mijn twijfelachtige hand-oogcoördinatie (U zou me eens moeten zien luchtdrummen) maar net in slaagde. Les 1: een paar helpende handen waren welkom.
Gelukkig diende een welkome hulplijn in de vorm van mijn allerliefst zich semi-spontaan aan. Geen seconde te vroeg! Hij verkeerde het gezelschap van onze trouwe huismops die het hele schouwspel bedenkelijk gadesloeg. Maar dat kan ook gewoon aan zijn voorhoofdrimpels gelegen hebben. Veel handen maken licht werk en vier hersenhelften zijn krachtiger dan twee, zeker als het om lezen van moeilijk te ontcijferen handleidingen gaat. Want, eerlijk is eerlijk, de kleine fotootjes met summiere onderschriften dienden grondig bestudeerd te worden vooraleer de stappen foutloos konden uitgevoerd. Godzijdank dat het – aldus het persbericht – een ongecompliceerd model zonder kabels en vooral zonder gedoe – betrof.
Een beetje gevloek, een stap vooruit en weer twee terug en een plasje zweetdruppels later, (doe maar zo’n goede 45 minuten) kreeg de fiets aardig vorm. Compleet met stuur, zadel, pedalen en al! Als optie monteerde ik, nu we toch bezig waren, nog een bagagerekje op het voorwiel. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik er aanvankelijk toch wel heel erg van overtuigd was dat het ding achteraan op de fiets hoorde. Toch? In my defence: het instructieboekje repte nergens over deze ‘pimp my bike’-optie.
Als kers op de taart schroefde ik de rozé-goudkleurige fietsbel op het stuur. Een fiets zonder bel is immers als een mops zonder voorhoofdrimpels: incompleet.
Ter voorbereiding van Veloretti’s eerste ritje pompte ik nog snel de bandjes vol lucht vooraleer ik mijn been niet zonder enige elegantie over het zadel zwierde. Oprit af en meteen de straat op! Het feit dat het deze fiets aan kabels en remmen ontbreekt, maakt de tweewieler relatief eenvoudig (ahum) om zelf in elkaar te steken maar betekent evenzeer dat de fiets geen remmen heeft. Toch niet vooraan. Om af te remmen of tot stilstand te komen moet je ‘fixed gear-gewijs’ achteruit trappen. Een techniek die ik in tijden waarin ik op mijn rood kleuterfietsje door de straten scheurde, perfect beheerste, maar die nu enige oefening vereiste. Op een nieuwe fiets leer je nu eenmaal niet rijden. Net zoals de aanhouder wint (fiets: check!), baart ook oefening kunst en zoefde ik niet veel later als een volleerd recreatief fietser door de straten. En dat op een ‘Minty Mint’ beauty die je niet zomaar bij elke fietsenwinkel kan halen, beste buurman * Tring tring *
TOTALE DUUR: 63 minuten.
Veloretti Caféracer, vanaf 369 euro
www.veloretti.com
WEDSTRIJD: Wil jij een übercoole city bike van Veloretti winnen (en zelf ik elkaar steken?) Speel dan mee met deze wedstrijd.
