openingischgl

Onze Ardennen kregen voorlopig nog geen vlokje sneeuw te zien maar de Oostenrijkse Alpen zijn alweer helemaal klaar voor maanden vol sneeuwpret in al haar vormen. Mondain bergdorp Ischgl, nu al eigenaar van een sneeuwtapijt van excellente kwaliteit, verklaarde het skiseizoen afgelopen weekend voor geopend en deed dat naar goede gewoonte met een flink feestje.  Daar was ELLE.be, al naar even goede gewoonte, uiteraard bij.

Met een slogan als ‘Relax…if you can’ mag je er wel vanuit gaan dat er in het Oostenrijkse Ischgl het een en ander te beleven valt. Relaxen is dankzij het overaanbod aan activiteiten in – sneeuw of geen sneeuw – quasi onmogelijk en dat hebben ook wij aan den lijve mogen ondervinden.  Het ‘Ibiza van de Alpen’ verwelkomde het afgelopen weekend een allereerste lading wintersporters die het verse sneeuwtapijt (en de vele après-ski bars) onveilig maakten. Omdat ELLE.be naast vreemde kapsels, gezichtscrèmes en sporttrends, ook best graag de kwaliteit van sneeuw voor u uittest, namen wij twee vliegtuigen (Brussel – Wenen – Innsbruck) én een bus om de Oostenrijkse sneeuw (en enkele après-ski bars) persoonlijk uit te proberen. Graag gedaan!

De kleren maken de skiër

Vergeet kennis, techniek en oefening. Een succesvol dagje skiën begint wat mij betreft met het uitzoeken van een stijlvolle doch sportieve ski-outfit. Liefst eentje die ook een beetje opvalt. Zodat de hulpverleners me snel genoeg vanuit hun helikopter spotten wanneer ik na een matig uitgevoerde snowplow in een ravijn beland. Een roze bontmust mét berenoortjes zorgt ervoor dat ik me over dat opvallen alvast geen zorgen hoef te maken. Met een professioneel uitziende ski-outfit fake ik dan weer alsof ik weet waarmee ik bezig ben. Op een skipiste is het immers ‘the gear’, die de man – of in mijn geval de vrouw – maakt. Hoe professioneler de outfit, hoe kleiner de kans dat een fast & furious waaghals op latten je van de piste maait, leerde ervaring me. Niet luck, maar vooral professionalism is an attitude.

 

Skipret 101

Relax…if you can. Wel, I obviously couldn’t, gezien ik om 9:00 stipt in het skiklasje voor beginners werd verwacht. ‘Alweer bij de beginners?’, vroeg het snowboardend heerschap dat een jaar eerder al het genoegen had me in skiplunje te mogen aanschouwen. Het was inderdaad niet de eerste keer dat ik de latten aanbond in een poging elegant van een berg naar beneden te sjeezen. Maar dat hoefde Otman, mijn immer sympathieke instructeur, toch niet te weten? Want wat ze ook mogen beweren, skiën is helemaal niet zoals fietsen. Skiën verleer je wel degelijk na een jaar zonder sneeuw onder de voeten. Bovendien ben ik hardleers (je zou het lui kunnen noemen) en onzeker, een combinatie die me linea recta naar het groepje met absolute beginners bracht. Eén van mijn vrouwelijke klasgenoten moest al na het vastklikken van de snowboots met een dubbele beenbreuk worden afgevoerd en haar mannelijke compagnon doorboorde zijn hart toen hij ongelukkig ten val kwam op zijn skistok.

Toen waren we nog met drie. Halverwege de sleeplift was ik helemaal klaar om de enige overgebleven vrouw in het gezelschap wegens onophoudelijk geleuter de afgrond in te trappen. Toch was het de stilzwijgende moi die na een eerste afdaling uit het steeds kleiner wordende klasje werd getrapt. ‘You no beginner!’, schreeuwde Otman me na terwijl ik over de poedersneeuw in een razendsnel tempo naar beneden gleed. Wat bleek? Misschien is skiën dan toch een beetje zoals fietsen. Hoger de berg op dan maar. Het skigebied in Ischgl telt immers 248 kilometer piste en 44 skiliften, geen tijd te verliezen!  In de skilift naar een hoger gelegen gebied genoot ik van de heerlijke stilte en het adembenemende uitzicht over het uitgestrekte berglandschap. Geweldig toch, dat ritje met de kabellift, misschien wel mijn favoriete activiteit tijdens het wintersporten.

Toch bleek het slechts de stilte voor de storm. Na een paar rustige afdalingen begon het aardig druk te worden op mijn ‘no beginners!’ piste. De kater van de avond voordien leek verteerd en bontgekleurde schimmen scheurden me langs alle kanten in volle vaart voorbij. Een speedfreak in een groen pak kon niet tijdig remmen en knalde keihard tegen me aan en trok me voor de volledigheid nog mee die dieperik in. De vlijmscherpe lat van mijn linkerski belandde dwars op zijn halsslagader en even speelde ik met het idee om mijn belager met een kordate ruk van mijn been uit te schakelen. De gedachte aan al dat ontsierende bloed op een maagdelijk sneeuwtapijt weerhield me van mijn moordlustige plannen en het groentje kwam er met een Vlaamse scheldtirade vanaf.

Komen eten!

Gezonde berglucht, skiën, vallen en vloeken, daar krijgt een mens honger van. Tijd om de voeten onder tafel te schuiven in één van de 14 alpinerestaurants die het skigebied telt. Mijn vrees om al na enkele dagen uit mijn figuurverhullend skipak zou barsten, bleek onterecht. ‘Skiënd verbrand je de meeste calorieën’, vertrouwde een ski-expert en tafelgenoot me toe. Kijk, zo’n leugens geloof ik met een dampende maaltijd voor mijn neus maar al te graag. Ik vulde mijn bord nog eens met het beste wat de Oostenrijkse keuken te bieden heeft: vlees, saus en aardappelen in al haar vormen. Een dessert, iets wat leek op afval maar smaakte naar donuts, (Kaiserschmarrn) kon er – gezien de vele ski-uren ik nog voor de boeg had – ook  nog wel bij. Man, wat hou ik van winter’sport’.

Top of the Mountain Madness

Relax…if you can. Vergeet het maar in Ischgl, en tijdens het openingsweekend ben je er al helemaal aan voor de moeite. Net zoals elk jaar nodigde het sprookjesachtige dorp, dat ooit in handen van zes landbouwfamilies was, een artiest of groep van wereldformaat uit om het skiseizoen met een concert te openen. Iedereen in het bezit van een geldige skipas mag de feestelijkheden gratis bijwonen. Dit jaar was het de beurt aan Nickelback, bekend van ‘How Your Remind Me’ en het feit dat de groep wel eens de meeste gehate band ter wereld wordt genoemd. Toch was van die vermeende onpopulariteit in Ischgl, en op mijn sociale media, niets te merken niets te merken. Tweets over de Canadese band kregen meer retweets dan die over mijn ontmoetingen met pakweg Ed Westick of Marc Jacobs. Chad Kroeger en de zijnen werden hartelijk ontvangen en kregen de eer en het genoegen om de tentoonstelling over het vijftig jarige bestaan van de Silvretta skilift te openen. De heren vervulden hun rol als lintjesknipper met glans en verdwenen eens hun opdracht volbracht even snel als ze gekomen waren.

Het weerzien met de band enkele uren later was, gezien het aantal consumpties die we na het afdalen van de berg nuttigden, hartelijk te noemen. In het frontstage vak ontpopte ik me, alweer met de hulp van een aantal glazen glühwein, tot gelegenheidsfan en brulde ik flarden van nummers mee die ik vaag meende te kennen. Vroeg Chad Kroeger ons om de ‘devil horns’ in de lucht te steken, dan deed ik dat, zong hij een ‘oohohoohohhhoooh’, dan bootste ik het geluid met een niet aflatend enthousiasme na. En mijn inspanningen werden beloond. Zo keek Chad, die zijn blonde Jezuskrullen enkele jaren geleden inwisselende voor een piekjeskapsel, me tijdens een powerbalad – de groep blijft nu eenmaal een soortement van boyband mét gitaren – indringend in de ogen. Later tijdens het concert kreeg ik nog een gepersonaliseerd plectrum én een drumstick tegen de kop geknald.

De Canadese rockband die wereldwijd niet minder dan 50 miljoen platen verkocht, speelde al hun grote hits waaronder ‘Rockstar’, ‘Photograph’ en ‘Lullaby’ maar bewaarde the best vakkundig for last. Hoewel het publiek ‘How You Remind Me’ – de wereldhit uit 2001 – van begin tot einde meezong, was de groep net bij het spelen van dit nummer iets minder enthousiast dan tijdens de rest van de set. Zoals het elke goede boyband – excuseer rockband – betaamt, kwamen de jongens na aanhoudend gejoel van het publiek nog terug voor een twee nummers durende encore. Daarna was het voor iedereen, de band, het publiek en gelegenheids-Nickelbacker Tim meer dan genoeg geweest.

Wanneer de skiliften eind april de deurtjes sluiten, wordt het seizoen naar ware Ischgl-traditie met een Top of The Mountain- concert (effectief bovenop de berg!)  weer afgesloten. Welke band of artiest het skiseizoen muzikaal zal uitzwaaien, wordt volgende week bekend gemaakt. Wij zijn alvast benieuwd wie in de voetsporen van onder meer Roxette, Katy Perry, Mariah Carey, Rihanna en Deep Purple zal treden. Was Justin Timberlake niet net dan op wereldtournee?

Après-ski wellness

Relax…if you can. Dag drie. Na alweer een lange maar fantastische dag op de piste sta ik , eens terug aan de voet van de berg, voor een dilemma.  Doe ik voor het diner nog snel een tukje of duik ik alsnog even de bekende Kuhstall in? Mijn skileraar Erwin staat me ook off piste bij met raad en daad. En hij is alvast duidelijk: ‘Blijf maar uit de buurt van dat soort café’s. Après-ski is luid, duur en elke dag hetzelfde.’ Als fan van absolute stilte besluit ik dan ook wijselijk om mijn vertier elders te zoeken.

Ik wandel door de feestelijk verlichte winkelstraatjes richting Hotel Madlein, het eerste designhotel van de streek. Hoewel de typische Oostenrijkse architectuur in zo’n ondergesneeuwd bergdorp helemaal tot zijn recht komt, is het best fijn om na enkele nachten in een hotel in ware Tiroler stijl, te genieten van comfort, een modern design en de luxueuze spa van dit viersterrenhotel. Hier trek je baantjes in het ruime binnenzwembad zwembad terwijl je dankzij de grote glaspartij van het prachtige berglandschap geniet. Wie de koude even trotseert, belandt na een spurtje in de jacuzzi die dampend en uitnodigend naast de buitensauna ligt. Gezellig cocoonen en ontspannen kan dan weer in een verwarmde loungy ruimte met moderne vuurput. Omdat ik, en dan vooral mijn lichaam, na een paar dagen vol intense skipret echt wel wat ontspanning kan gebruiken, lijkt de tijd me rijp voor een massage. Na een kwartiertje gaarkoken in de sauna, laat ik me onder handen nemen door een bijzonder aardige masseuse. Mijn verkrampte en stijve spieren kunnen gezien de vele fysieke inspanningen echt wel een flinke boetseerbeurt gebruiken en de masseuse belooft er alles aan te doen om me weer als nieuw te doen voelen; Met een ontspannend muziekje op de achtergrond dommel ik snel in terwijl de masseuse mijn rug met murmelöl, een olie gemaakt in de streek, inwrijft.

Dit is genieten Ischgl-style. En hoewel het mondaine skidorp het me wel heel erg moeilijk maakte, raakte ik langzaam maar zeker in een toestand die ik niet anders dan relaxed kan omschrijven.  Relax…if you can. Geloof me vrij, na een weekje Ischgl, I more than could.

www.madlein.com
www.ischgl.com