Maar niemand zegt dat het gemakkelijk zal zijn…
David Lloyd komt met een nieuwe high intensity training op de proppen. Voor de dummies: high intensity is een workout methode waarbij je je hart in intervallen zo snel mogelijk laat kloppen en dan weer afkoelen, waardoor je tijdens de training zelf niet alleen een maximum aan calorieën verbrandt, maar je lichaam dat ook enkele uren nà het sporten in rust blijft doen. Hoe meer je op deze manier traint, hoe sneller en efficiënter je vanzelf calorieën begint te verbranden. Het spreekt voor zich dat de methode razend populair is, al moet je er wel het nodige zweet voor laten. Niets dat ons afschrikt, zo dacht ik toen ik de gloednieuwe The Blaze workout in de boutique sportschool ging uittesten. Oh boy.
Misschien eerst even de training zelf beschrijven: The Blaze gaat door in een speciale studio met verschillende stations waartussen deelnemers zich bewegen: een rij loopbanden, een rij halterbanken en een rij bokszakken. De les combineert martial arts, cardio- en krachttraining. Bedoeling is drie minuten per stand vol te houden, waarna je dertig seconden rust krijgt en alweer naar de volgende stop mag springen. Tijdens die drie minuten wissel je telkens af tussen dertig seconden intense inspanning en dertig seconden zogezegd-minder-intense-maar-toch-nog-zeer-intense inspanning… En dit hou je 45 minuten lang vol, zo simpel is het! Bij aanvang krijg je trouwens een hartslagmeter om de borst, waardoor je op gigantische schermen kan volgen hoe je het ervan af brengt. (Spoiler: hoe vaker je in de rode zone zit, hoe beter.) Omdat dit alles toch net iets zwaarder is dan het gemiddelde rondje joggen in het park, word je begeleid door opzwepende dance muziek en enkele expert-coaches die je doorheen het hele proces bijstaan.
Ik zei het eerder al: “oh boy.” Mijn eerste Blaze ervaring is nogal hobbelig verlopen: waar ik initieel wel zin had in een stevige workout, kreeg ik het halverwege ronde één al benauwd en leek het gewoon gekkenwerk om het hele parcours af te werken. De muziek, de sfeer én de motiverende coaches lieten ons echter niet los en al gauw beet ik door de pijn heen en begon ik er zowaar plezier in te vinden. Het triomfantelijke gevoel achteraf van tenminste het parcours te hebben afgerond was trouwens al het goud van de wereld waard -een euforie shot die twee dagen bleef duren! Zou ik het opnieuw doen? Zeker en vast: ik heb zin om mijn magere computerresultaten te verbeteren en de volgende keer net iets langer in de rode zone te blijven hangen. Het werkt verslavend, die competitie…
Bedenkingen? Eentje: de les kan in principe worden aangepast aan elk niveau -deelnemers kunnen zelf de snelheid van hun loopband instellen en het gewicht van de halters kiezen, maar toch vind ik de drempel om eraan te beginnen hoog. De lichtste gewichten zijn bijvoorbeeld op zich al erg zwaar en de oefeningen die je te verteren krijgt, zijn niet altijd aangepast aan eventuele blessures -meld eventuele problemen dus zeker op voorhand aan de coach, zodat hij je alternatieve bewegingen en eventueel lichtere halters kan bezorgen. Voor de rest: gedachten op nul zetten en gaan!
Ook proberen? Meer info via David Lloyd!
