Weekday gaat in zee met Non-Violence, een ngo die wereldwijd ijvert om conflicten, op welk niveau ook, door middel van cultuur en opvoeding op te lossen in plaats van met geweld. In het kader van die samenwerking lanceert de Zweedse keten midden oktober een speciale capsule collectie én stelde het een netwerk van negen ambassadeurs, de Peace Force, aan om wereldwijd haar statement te verdedigen. Daarin zit ook een Belgisch gezicht, de Brusselse kunstenaar Carl Knight Hultin. Wie, wat, hoe? Wij gingen op de thee:
Je hebt een dubbele achternaam, een dubbele nationaliteit, beschrijft jezelf als “afropean” en bent gebaseerd in Brussel. Wie ben je eigenlijk?
“Noem me gerust een wereldburger: mijn moeder is Zimbabwaans en mijn vader Zweeds, ik heb halfbroers- en zussen in verschillende andere landen, werk als kunstenaar en model over de hele wereld en vind het zelf ook nog eens nodig om een uitgebreid netwerk over de vier windstreken te onderhouden. Mijn vader is consultant in internationale relaties, waarschijnlijk heb ik dat beestje dan ook van hem te pakken. Hoe dan ook, ik reis heel wat af en voel me op veel plekken thuis, al lijk ik eigenlijk nergens bij te horen. Tekenen en portretteren is iets dat ik van kindsbeen af doe, maar ik ben er pas een kleine tien jaar geleden echt professioneel mee begonnen. Een vaste stijl kan je niet echt op mij plakken: ik schilder graag portretten, maar ben evenzeer in de weer met kleine doodles, beeldhouwen en ben een tijdje geobsedeerd geweest door de balpen. (Ondergetekende bevestigt: zijn multicolor balpenkunst is gewèldig.)”
Je wil een statement maken tegen geweld, op welke manier kom jij daarmee in contact?
“Interessante vraag! Op de dag van de Weekday shoot maakte ik kennis met de andere ambassadeurs en het viel me op hoe verschillend al onze verhalen waren, dat geen van ons echt in het typische plaatje viel. Er zit een man bij in een rolstoel die een schietpartij overleefde, een voormalige hooligan, een advocaat die boefjes de basisbeginselen van het recht leert, enzovoort. We hebben allemaal onze eigen ervaringen met geweld en het illustreert hoe alomtegenwoordig het is in onze maatschappij. Ikzelf kom veel in contact met (de strijd tegen) geweld doorheen de verschillende acties die ik organiseer. Ik portretteer graag sterke persoonlijkheden zoals Nobelprijs winnaar Denis Mukwege, een Congolese gynaecoloog die zich inzet voor vrouwen die seksueel geweld ondergingen. Ik heb hem jaren voor hij bekend werd ontmoet, dat is denk ik de sterkte van mijn uitgebreide netwerk, en deed het toen vooral omdat ik hem gewoon een interessante mens vond. Dat schilderij hebben we laten veilen en het geld ervan gaat naar goede doelen, het is mijn manier om bij te dragen. Enig probleem: omdat hij als politiek dissident wordt beschouwd, staat het geld momenteel vast op de bank. Onbegrip: dàt is voor mij ook een vorm van geweld.”
En daar krijg je zelf mee te maken?
“Zeker, in alle mogelijke vormen. Kijk ik heb geluk, ik ben opgegroeid in België, maar ik heb halfbroers die zonder papieren in Engeland verblijven: een hard, oneerlijk leven waar ze niet om hebben gevraagd. Ik probeer hen zo vaak mogelijk te bezoeken, maar steeds opnieuw doet het pijn te realiseren hoe verschillend onze werelden zijn en hoe moeilijk het voor ons is om elkaar te begrijpen, we hebben niet eens dezelfde moedertaal! Ikzelf ben al mijn hele leven een buitenbeentje: hier kan niemand geloven dat ik een Zweedse vader heb, ik voldoe niet bepaald aan het hoogblonde cliché…, en in Afrika ben ik dan weer ‘te blank’ voor sommigen -omgekeerd racisme kan ook hard zijn. Het resulteert altijd wel in vooroordelen en aan die vorm van verborgen racisme. Toen ik jonger was en met één van mijn ouders het vliegtuig nam, kwam er altijd wel iemand controleren of ik wel echt hun kind was, of er geen ontvoering aan de gang was… Tegenwoordig zie je veel mensen denken: ‘piepjong (ik ben 30, maar heb nogal een babyface), mulat, kunstenaar: die neemt het allemaal vast niet serieus!’ Je wil niet weten hoe vaak mensen te laat komen op een afspraak met mij, gewoon omdat ze ervan uitgaan dat ik een losbol ben. Ik ben het eigenlijk al gewend, maar dat zou niet mogen want het is oneerlijk.”
Wat is daar dan het antwoord op?
“Bewustwording, zoals de campagne van Weekday, maar ook kunst in het algemeen. Ik vind kunst, het feit dat je iets moois creëert, enorm positief en door een positief gevoel te verbeelden, maak je de grauwe realiteit net iets mooier. Dat telt, ook al duurt het maar even. Het helpt ook om mensen op te voeden en bepaalde zaken uit te leggen. Onbegrip is een vorm van geweld, maar eens mensen beginnen te begrijpen, kan daaraan gewerkt worden. Pas op, zo eenvoudig is dat niet: veel van mijn familieleden in Zimbabwe zijn werkzaam in de entertainment industrie en die kunnen een boekje opendoen over de mond gesnoerd worden. Juist daarom is het zo belangrijk om op internationaal niveau je stem te laten horen, zoals ik met deze Weekday actie probeer te doen.”
Je hebt roots in Zimbabwe en hebt veel door Afrika gereisd. Je bent ook model en werkt als illustrator samen met verschillende labels, zoals Uniqlo. Hoe zie je Afrika vanuit een modieuze bril?
“Er zit ongelooflijk veel talent en potentieel in Afrika, en dat is veel diverser dan het beeld dat mensen hier hebben! Toen ik klein was, zag ik “Afrika” op TV en begreep ik niet hoe de mensen in beeld erbij liepen: voor mij was dàt niet het echte Afrika. Logisch ook, enkel de typische klederdracht van de westkust (met de karakteristieke wax prints) kwam in beeld en die komt in Zimbabwe gewoonweg niet voor. Er is zo’n rijke diversiteit aan stijlen en tradities en het zou mooi zijn om die naar hier te kunnen krijgen. Het gekke is dat veel Afrikanen tegenwoordig in kleren van Europese of Aziatische makelij rondlopen: wist je dat dé grootste producent van West-Afrikaanse wax, Vlisco, eigenijk Nederlands is? Momenteel richten ook veel Aziatische bedrijven hun pijlen op het continent, echt het gaat alle kanten uit!”
Je bent voor een open discussie en uitwisseling tussen verschillende culturen, hoe sta je dan tegenover het hele cultural appropriation debat?
“Ik denk dat het onvermijdelijk is dat mensen inspiratie bij elkaar zoeken, dat zit gewoon in onze natuur. Ikzelf stoor me dan ook niet aan Westerse labels die Afrikaanse invloeden overnemen, maar pas op, het Instagram principe is van kracht: gebruik je iets van een ander? Tag het dan en doe niet alsof jij er als eerste mee bent afgekomen. Het is niet oké om iets te kopiëren en er de originele makers en betekenis niet van mee te geven.”
De samenwerking met Weekday en Non Violence verloopt vlot, wordt vervolgd?
“Wat mij betreft zeker! Het probleem met een creatieve geest is dat je die niet kan uitzetten, haha. Ik heb toevallig in het verleden al kunst gemaakt rond de Knotted Gun, het logo van Non-Violence. Het werd door de Zweedse kunstenaar Carl Frederik Reuterswärd getekend als ode aan zijn vriend John Lennon, die in 1980 op straat werd doodgeschoten. Verschillende steden ter wereld hebben er een standbeeld van, zo ook Stockholm, en naar het schijnt zullen er ook in de verschillende winkels van Weekday verschijnen. Ik wil héél héél héél graag mijn eigen versie pimpen en die later in mijn huis tentoonstellen, maar hey: alles op zijn tijd!”
Ontdek hier de werken van Carl, alsook de stukken uit de Weekday x Non-Violence collectie:
