Word ik grafisch vormgever, fitnessinstructeur of beide? Neem ik een vast lief of blijft het Netflix en chillen met Tinderdates? Wordt het na twee jaar tijd om een andere job te zoeken? Neem ik een leap year en zoek ik een stageplaats in Argentinië? Moet ik kiezen? Of houd ik mijn opties open? In een tijd waarin werkelijk alles kan, voelen we ons belemmerd door de eindeloze mogelijkheden.
Mijn vriendin Tess is altijd al een vrije geest geweest. Ik heb haar een paar maanden niet gezien en bij een mocha latte vraag ik haar of ze al een lief heeft. “Een lief?” lacht ze. Een paar, ja. Maar geen serieuze relatie. Ik heb Daniël, een producer uit de hiphopscene met wie ik een intense klik heb. We kunnen uren naar nieuwe artiesten luisteren in zijn studio. Ik heb Sam, een up-and- coming zanger die ik backstage leerde kennen op een festival in Berlijn. Hij is zo inspirerend, ik vind het heerlijk deel uit te maken van zijn entourage. En dan is er Johan, de cute barista van het koffiehuisje om de hoek. Hij komt na zijn shift soms langs en dan hebben we diepzinnige, hilarische conversaties tot in de vroege uurtjes. Voorlopig heb ik geen nood aan een relatie. Dat komt omdat ik behoor tot Generation Option. Tess vond deze term zelf uit, en maakte me zo attent op het feit dat we danig verschillen van onze ouders, zeker als het over werk en relaties gaat.
