Dvtch Norris staat niet langer in de schaduw van Coely. De Antwerpse rapper pronkte afgelopen zomer solo op festivalweides in binnen- en buitenland. Nu komt hij met een tweede ep vol persoonlijke verhalen. Fahad Seriki – zoals hij echt heet – rekent af met z’n onzekerheden en donkere kanten: “Ik wil mezelf zijn in alles wat ik doe.”
In de zomer van 2017 zag ik Dvtch Norris voor het eerst bezig aan de zijde van Belgische rapsensatie Coely. Samen speelden ze de Green Stage van Couleur Café plat. Na het optreden checkte ik Instagram, waar Norris z’n publiek bedankte en liet weten dat hij de trein naar huis zou nemen. Hoezo? Moest hij niet op een of andere afterparty met champagne gaan spuiten en daarna in zijn privéjet terug naar de States? Nee, zo bleek. De rapper met feilloos Amerikaans accent komt gewoon uit Antwerpen en stuurde me dankbaar vier roze hartjes nadat ik hem tagde in een filmpje van het optreden.
Intussen zijn we twee jaar verder: Dvtch Norris is nog grootser op het podium en nog even down-to-earth ernaast. De release van zijn nieuwe ep op Apple Music kondigde hij aan door een selfie met een appel. Op zijn tweede ep, die opmerkelijk ‘Fahad Seriki, I hate you’ heet, onthult hij z’n diepste geheim. Als kind ging hij naar het buitengewoon onderwijs en mensen stopten hem in het hokje ‘abnormaal’. In de song ‘Save Us’ probeert hij daarmee in het reine te komen. Hij beweert dat hij al lang sukkelt met onzekerheid. Wanneer ik hem ontmoet in Brussel is hij zelfs een tikkeltje nerveus.
Op een podium kom je helemaal niet onzeker over.
“Onzekere mensen zien er niet altijd onzeker uit. Dat is misschien een belangrijke les. Het was beangstigend om zo open te zijn over mijn onzekerheid en die songs te releasen – mensen verwachtten het niet van mij – maar ik heb er geen spijt van. Transparantie is een eerste stap richting self-love. Op een dag wil ik in de spiegel kunnen kijken en denken ‘I love you, Fahad Seriki. You’re the shit.’ De respons die ik kreeg was all I could wish for. Ik zag dat mensen een klik maakten en zich realiseerden dat het oké is om je bloot te geven. Je hoeft niet de hele tijd de macho uit te hangen.”
Is die façade het verschil tussen Fahad Seriki en Dvtch Norris?
“Absoluut. Dvtch Norris is een soort alter ego waarachter ik me kan verstoppen. Mensen zien hem als the potential superstar, the good guy, the hero. Maar op een bepaald moment voelde ik de nood om het hele verhaal te vertellen. Dvtch Norris heeft ook een duistere kant, de Fahad Seriki-kant. Als ik thuiskom, blijft Dvtch Norris buiten staan en zit ik met Fahad Seriki opgescheept. Hij is wie ik ben, de man met alle flaws, alle negatieve kanten. En of je het nu leuk vindt of niet, ik ga je laten zien wie hij is. Ik ben pas tevreden als mijn publiek ook die kant van mij accepteert. Met deze ep voel ik dat stilaan gebeuren.”
De façade doorbreken is niet meteen wat je van een rapper verwacht.
“Dat klopt. Hiphop gaat vaak over de typische onderwerpen – seks, drugs, geld. De hedendaagse rapper heeft het een beetje monotoon gemaakt. Al was er in hiphop ook een wave van depressieve mensen. Opeens zat iedereen aan de drugs. Tegelijk bleef dat heel oppervlakkig en kon je je afvragen in hoeverre het allemaal echt was. ‘I’m addicted’, maar hoe zat dat dan juist? Op vroegere tracks heb ik het ook gehad over die typische dingen.”
Zijn de verhalen op je nieuwe ep minder oppervlakkig?
“Ja, misschien wel. Mijn eerste ep was een eerste stap richting transparantie. Ik vertelde dat ik uit een arm gezin kom, dat ik mijn school niet heb afgemaakt. Maar zo’n verhalen kennen mensen al een beetje. Nu pas praat ik echt over wat ik heb meegemaakt. Er is meer storytelling, er zitten dialogen in de lyrics. Door mijn achtergrond benader ik de typische topics toch vanuit een andere hoek. Als je mij over geld en seks hoort rappen, zal het altijd op mijn manier zijn. Soms trekken ze aan mijn mouw, zo van: ‘Allez komaan man, yeee’. (maakt een beweging van geld rondstrooien, red.) Maar zo ben ik niet. I don’t wanna live that way, I don’t wanna work that way. Ik wil in het leven niets doen waarbij ik een rol moet spelen.”
Mijn leven is een fucking movie. En dan bedoel ik geen coole actiefilm.
Door je openheid leg je de lat hoog. Met welke verhalen ga je ons in de toekomst nog verrassen?
“Joo, mijn leven is een fucking movie. En dan bedoel ik geen coole actiefilm. I’ve been through a lot. Ik heb een schietpartij meegemaakt waar ik al zes jaar over probeer te schrijven, maar dat lukt voorlopig niet. Er is familiedrama, mijn Nigeriaanse achtergrond. Mijn pa, waarom is hij vertrokken? Er is nog veel shit waarover ik ga vertellen. Nu ik aan mijn album werk, denk ik wel: ‘don’t go overboard’. Ik wil mijn fans laten meegroeien in het verhaal, dus ik moet doseren. Wanneer vertel je te veel, wanneer te weinig? Ik ben heel erg bezig met het zoeken van die balans.”
Wat denkt een rapper als een modeblad hem wil interviewen?
“Ik was gevleid toen jullie me vroegen! Al zou ik niet durven zeggen dat ik echt met mode bezig ben … Twee jaar geleden droeg ik nog Thrasher en kapotte Vans-sneakers. De combinaties die ik maakte … Verschrikkelijk! I was all over the place, man. Ik hecht wel belang aan mijn podiumoutfits, al zit Kate (Housh, zijn styliste, red.) daar zeker voor iets tussen. Ze beslist niet wat ik aantrek, maar vraagt altijd voor welke vibe ik wil gaan en dan wisselen we ideeën uit. Net als in mijn muziek, wil ik ook in mijn kleding persoonlijkheid tonen. Achter alles wat ik aantrek, zit een verhaal. Zo draag ik bijvoorbeeld graag vlekken omdat ik mezelf imperfect vind. Elke stain staat voor een fout die ik heb gemaakt. De Insecurity-jas kun je dan weer heel letterlijk nemen.”
Je woont sinds kort in Brussel. Welke invloed heeft dat op een Antwerpenaar?
“De verhuis heeft van alles losgemaakt in mij. De liefde inspireert me enorm. Ik heb hier mensen leren kennen die met hun eigen ding bezig zijn en geen fuck geven om waar je vandaan komt en wat je aanhebt. Mensen bij wie ik mezelf comfortabel voel en mijn creativiteit gewoon tekeer mag laten gaan. Dat geeft zin om dingen te creëren. Dat miste ik in Antwerpen. Ik was die stad totaal niet beu, maar iets stoorde me. Ik kon het nooit echt pinpointen, maar de vibe in Antwerpen was te hard voor mij. You gotta watch how you step, how you walk, all the time. Ik had het gevoel dat ik me op een bepaalde manier moest gedragen om geaccepteerd te worden. In Brussel is dat totaal anders. Maar noem me vooral geen Brusselaar. Over een paar jaar wil ik terug naar Ekeren verhuizen, sowieso. Ik blijf een Antwaarpenoar.”
Hoe bevalt de festivalzomer zonder Coely?
“Ik mis haar, man! Al was het ook tijd om met mijn eigen muziek naar buiten te komen. Na ‘Toothpick’ ging de bal aan het rollen en vielen onze agenda’s niet meer te combineren. Het was geen bewuste keuze om niet langer samen op te treden, maar een natuurlijke evolutie. Deze zomer heb ik wel beseft hoe dankbaar ik haar ben. Dankzij Coely stond ik in mijn eerste festivalzomer meteen op grote podia, terwijl je normaal op kleine stages begint en stilaan groeit. Ik heb als performer veel geleerd van onze tijd samen.”
