Niets doet vermoeden dat er in de Ezelstraat, achter een maagdelijk witte gevel, een verrassende woning met museumallures schuilt. Florist en decorateur Frederiek Van Pamel woont en werkt sinds vijf jaar in wat het fleurigste pand van Brugge moet zijn. “Mijn interieur is een kakofonie, maar wel in harmonie.”
Als ik naar buiten kijk vanuit de orangerie in Frederiek Van Pamels befaamde bloemenboetiek, vrees ik dat we een dikke maand te vroeg zijn. De bolle topiaires, de reusachtige bomen en de rozen rond de zwemvijver zijn nog niet op hun mooist, en toch krijg je hier zin om alle schuiframen open te zetten. Ook in Van Pamels aanpalende privéwoning is de imposante stadstuin opvallend aanwezig. De leefruimtes zijn in functie van de tuin gebouwd. De keuken, de woonkamer en de fitnessruimte bestaan in het verlengde van al dat groen – en omgekeerd. Een bewuste keuze van Frederiek, die jarenlang op zoek was naar een karaktervolle woning met tuin. “Als kind heb ik altijd in de stad gewoond, in huizen zonder tuin. Daarom wilde ik mijn dochter het gevoel gunnen van gras onder haar voeten. De prijs van dit pand lag ver boven budget, maar ik stond één minuut in de tuin en ik was verkocht. Nu is het mijn heiligdom, met een klein kapelletje dat ik op m’n eentje heb gemetst. Na sluitingstijd zit ik hier vaak met de avondzon op mijn gezicht. Dat werkt heel rustgevend, therapeutisch bijna.” Naast de tuin werd ook de rest van het gebouw – een voormalige dokterspraktijk – grondig aangepakt. Tegen de straatkant plantte Frederiek zijn bloemen- en interieurzaak, tot dan gevestigd op de Brugse Eiermarkt. Achteraan bevinden zich de privéruimtes die vrij donker en intiem zijn, maar tegelijk een exotische vibe uitstralen. Van Franse moulures en Chinees lakwerk tot tapijten uit Marrakesh en een prachtige keukenvloer van Italiaans marmer die doorloopt tot in een van de douches op de bovenverdieping.
Frederiek Van Pamel is een man van de wereld, maar reizen doet hij nauwelijks. “Ik ben 48 en was nog nooit in New York. Wel heb ik een deal met Fien, mijn dochter van acht: elk jaar gaan we een weekend naar Parijs, enkel wij tweetjes. En dat gaan we blijven doen, ook al heeft ze later een partner en kinderen. (lacht) Ik kan daar zo van genieten. Samen naar een tentoonstelling, lekker gaan eten … Het zijn die indrukken, die momentopnames die me inspireren en die ik weer mee naar huis neem.” Van Pamels interieur is een patchwork van kleuren, stijlen, materialen en texturen. Voor de ene oogt het misschien eclectisch, maar voor Frederiek klopt het helemaal. “Het is een kakofonie, maar wel in harmonie. Onlangs hoorde ik iemand spreken over de Frederiek Van Pamel-stijl. Dat vond ik zo’n mooi compliment. Ik ben geen trendwatcher, ik ben een gevoelsmens en ga op mijn instinct af. Koop ik kunst, dan is dat niet per se de grootste naam of de slimste investering. Een werk van duizenden euro’s kan mij prikkelen, maar iets wat amper 120 euro kost evengoed.”
Haardenman
Zo’n 20 jaar geleden noemde de VRT Frederiek Van Pamel een sfeermaker. De titel achtervolgde hem in elk interview, tot vervelens toe. Intussen heeft hij er vrede mee en staat er zelfs ‘moodmaker’ op z’n website te lezen. Wie anders heeft een ontelbare verzameling kaarsen en maar liefst zeven open haarden in huis? “Ik ben een haardenman. Ze branden elke dag, zelfs die in de slaapkamer. En niet voor de show. Ik vind het belangrijk dat mijn huis een warme thuis is. En dat die thuis het stempel van mijn persoonlijkheid draagt. Er staan hier massa’s bloemen, maar zo bén ik. Een cleane keuken waarin zelfs een schaal met sinaasappels stoort, dat snap ik niet. In een huis moet toch geleefd worden?” Heel veel zorg ging naar de keuze van de meubels en decoratiestukken. Van Pamel laat zich graag omringen door objecten met een verhaal – of zoals hij het zelf verwoordt: ‘objecten met een hoge aaibaarheidsfactor’. Keukenkasten in gebrande eik, een zelfontworpen trapleuning in de vorm van een tak, een voodoobeeld dat hem ooit een fortuin kostte en waar hij (nog) geen afstand van kan doen … “Dat gebeurt wel vaker. Nog zo’n coup de foudre is mijn collectie antieke opaalvaasjes. Ik zou ze eigenlijk moeten verkopen zodat ik er wat op zou verdienen. Maar waar staan ze niet? In de winkel. Waar staan ze wel? In mijn bureau. (lacht) Ik weet dat de zaak moet draaien, maar sommige stukken wil ik voor geen geld ter wereld kwijt.”
Van Pamel: “Hier gebeurt niks voor de show, dit bén ik.”
Het typeert de Bruggenaar. Zit je in zijn hart, dan zit je daar voorgoed. Dat geldt ook voor de vrienden waarmee hij dit huis – en z’n wijnkast – deelt. Sergio Herman achter het fornuis of Herman van Veen aan de keukentafel met viool op de schouder. Al zijn zulke momenten vandaag eerder zeldzaam. Het voorbije coronajaar viel Frederiek enorm zwaar. “Ik ben een echte knuffelaar. Een boeket aan huis leveren zonder een kus of knuffel te kunnen geven, dat vreet aan mij. Als kind heb ik nooit veel liefde gekend. Misschien overcompenseer ik dat gemis.”
Een kopje decadentie
Frederiek groeide op tussen de bloemen en planten. Zijn ouders hadden hun eigen bloemenwinkel, maar dat hij ooit in hun voetsporen zou treden was onbespreekbaar en dus onwaarschijnlijk. Pas toen hij meerderjarig was, stapte hij in het vak. Hij behaalde het diploma van bloemschikkunstenaar en werkte lange tijd in het buitenland – bij Wolterinck en Menno Kroon in Nederland en bij Tage Andersen in Denemarken. Het deed hem dromen van een eigen zaak waar zijn passie voor esthetiek, decoratie en mooie objecten voor een totaalbeleving zou zorgen. “Mijn eerste winkel opende ik zo’n 20 jaar geleden op het Muntplein hier in Brugge. Ik herinner me dat ik toen als enige handelaar een Nespressomachine ter beschikking stelde aan mijn klanten. Mijn vader vond dat overdreven, decadent zelfs. ‘Wie dacht ik wel dat ik was?’ Ach, die kritiek heb ik altijd omgezet in gedrevenheid. Ik heb mijn persoonlijke weg gezocht en gevonden. Dat geeft me veel voldoening.”
Vandaag is Frederiek Van Pamel meer dan alleen florist. Hij doet de styling van events en feesten, en ontwerpt ook tuinen en ganse interieurs. En dat voor een autodidact! Van Pamel heeft talent – zoveel is duidelijk – en een uitgesproken visie op alles wat zijn pad kruist. Op een dag leverde hij een plant bij een dokter in de buurt. Vanuit de woonkamer bekeek hij elke hoek van de tuin en voelde meteen aan waar alles moest komen. Een halfuur later keerde hij terug naar de winkel met z’n eerste grote tuinproject op zak.
F*cking rijlaarzen
Bomen van zes meter in kruin – makkelijk 20.000 euro per stuk – doen vermoeden dat Van Pamels cliënteel wel wat geld kan spenderen. Maar dat wil hij nuanceren: “Ik werk voor iedereen. Het maakt me niet uit wat voor soort huis je hebt of met welk type auto je rijdt. Dat interesseert me niet. Daarom googel ik nooit namen. Veel belangrijker vind ik dat er een oprechte klik is, alsof je elkaar al jaren kent.”
Sommige van Frederieks klanten zijn intussen vrienden voor het leven. “Het heeft iets heel intiems om andermans interieur aan te kleden. Je mengt je in iemands leven en probeert een deel van hun persoonlijkheid te vatten in een schilderij, een lamp of een bepaalde kleur tegen de muur. Er zijn veel decorateurs die in mijn ogen te hard hun stempel op een interieur drukken. Ze leveren keer op keer hetzelfde resultaat af, zonder rekening te houden met de eigenheid van een pand of van de bewoners. Zo zag ik eens een interieur met een paar rijlaarzen erin uitgestald, puur als decoratie. Niemand van dat gezin had zelfs maar één keer op een paard gezeten. Wat doen die f*cking rijlaarzen daar dan?! (lacht) Ik creëer een sfeer op maat van de bewoners, niet op maat van mezelf.”
“Een cleane keuken waarin zelfs een schaal met sinaasappels stoort, dat snap ik niet. In een huis moet toch geleefd worden?”
Op het moment van dit interview heeft Frederiek net groen licht gekregen om ook het gebouw hiernaast – waarvan hij al eigenaar is – te renoveren. Zijn plannen? Een botanische boetiek, met enkel potten en planten. En een derde B&B suite, ter uitbreiding van de twee bestaande luxekamers onder het dak van zijn huis. Wie benieuwd is, moet maar eens komen slapen in de wereld van Frederiek Van Pamel. Het leven is aan de dromers.
