Marion leidt al drie jaar een dubbelleven: in België heeft ze een job waar ze van houdt, een leuke man en twee kinderen. In het zuiden van Frankrijk heet ze Riri. Daar heeft ze een minnaar en een hoop vrienden.
Ik woon in Brussel samen met Fabrice, met wie ik al zeventien jaar getrouwd ben
We hebben samen twee kinderen. Ik werk voor de Europese Unie, bij een dienst die protocollen voor medisch onderzoek financiert. Drie jaar geleden moest ik voor het werk regelmatig naar het Franse Nationaal Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek (CNRS) in Marseille. Het centrum stuurde elke keer een chauffeur die me kwam afhalen aan de luchthaven. Zo ontmoette ik Grégoire. Hij werkt voor een bedrijf dat taxi’s regelt. De hele duur van het traject hebben we zitten praten: over het project waarvoor ik was gekomen, de uitdagingen waar Europa voor stond, de paradoxen van onze tijd, zijn huwelijk dat op zijn einde liep, het mijne dat in een sleur was beland… Aangezien ik in Marseille zou overnachten, had Grégoire me een aantal tips voor wandelingen gegeven. Zo kon ik tussen de vergaderingen en het diner met het team mijn benen even gaan strekken. In een opwelling heb ik hem voorgesteld om met me mee te gaan. Op dezelfde lachende toon heeft hij ervoor bedankt en me aan mijn hotel afgezet.
Toen ik na een drukke dag op mijn hotel aankwam, was er een boodschap voor me
Grégoire had zijn nummer achtergelaten met de vraag of ik nog altijd een gids zocht om het historische stadscentrum te bezoeken. Ik moest erom glimlachen maar alleen al het feit dat ik zin had om hem te zien, gaf me het gevoel dat ik Fabrice bedroog. Terwijl ik in bad zat dacht ik erover na, als een tiener die zich klaarmaakt voor haar eerste afspraakje. Uiteindelijk was zijn voorstel heel onschuldig. En dus stuurde ik een sms’je: “Ik heb wel zin in een beetje sightseeing.” Maar ik bezwoer mezelf dat ik het niet te ver zou laten komen…
Met het smoesje dat het een vermoeiende dag was geweest, heb ik me zo snel mogelijk van het werkdiner afgemaakt Waarna ik me naar het hotel ben terug gehaast. Grégoire kwam er tegelijk met mij aan. Net zoals die ochtend aan de luchthaven opende hij het achterportier en ik heb me op de achterbank genesteld. We hebben zo een uur of twee rondgereden. Hij liet me allerlei kleine steegjes zien.
Ik voelde me enorm op mijn gemak, alsof ik hem al heel mijn leven kende
Hij leek het wel grappig te vinden om me zo plechtig rond te rijden. Toen hij stilhield bij een stoplicht ben ik plots uitgestapt en naast hem gaan zitten. Hij is verder gereden en het is stil geworden tussen ons. Hij stuurde richting zee, ik zette de radio harder en we gleden zwijgend langs het water. De seksuele lading in de wagen was bijna tastbaar. Aangezien ik de stad niet goed kende, had ik niet door dat we terug bij mijn hotel waren aangekomen. Hij hield halt, wenste me een goede nacht en vertrok weer. Ik begreep er niets van en ontplofte bijna van frustratie. Ik was helemaal van streek. De dag erna vloog ik terug naar Brussel. Pas een maand later, die eindeloos lang leek te duren, keerde ik terug naar Marseille. Toen het zover was, stuurde ik een berichtje naar Grégoire om te vragen of hij me kon komen ophalen aan de luchthaven. ’s Avonds, na het gebruikelijke werkdiner wachtte hij me weer op bij het hotel. Dit keer deden we geen sightseeing…
Door dit dubbelleven ben ik helemaal opengebloeid
Naast zijn beroep als chauffeur werkt Grégoire bij een vereniging die toneellessen organiseert voor kansarme kinderen en kinderen die uit een gebroken gezin komen of die op school zijn afgehaakt. Toen ik weer thuis was, vertelde ik Fabrice over die organisatie. Ik zei dat ik erdoor was geraakt en dat ik me er ook voor wilde inzetten. Wat betekende dat ik twee weekends per maand naar Marseille zou moeten. Fabrice is een fijngevoelige en intelligente man. Hij begreep dat ik behoefte had aan een uitlaatklep buiten ons gezin. Hij had er dus geen enkel probleem mee.
Vanaf dan is mijn dubbelleven begonnen
Grégoire wist natuurlijk dat ik een gezin had, maar onze relatie was zo hartstochtelijk dat hij dit compromis aanvaardde. Ik heb hem trouwens nooit beloofd dat ik alles voor hem zou achterlaten. Het was van bij het begin duidelijk hoe de zaken stonden. Van zijn kant begon hij me al snel aan zijn vrienden voor te stellen. Ik heb er een studiootje gehuurd, heb een rekening geopend bij een plaatselijke bank en een mobiele telefoon met een Franse simkaart gekocht. Ik wilde een ‘leven in Marseille’ opbouwen. Ik heb geen enkele sociale media-account, er circuleren geen foto’s van mij en mijn man op het strand, mijn leven in België en elders is volledig afgesloten voor anderen. Toen ik in het begin thuis was in Brussel, dacht ik onophoudelijk aan Grégoire. En wanneer ik bij hem was, werd ik vaak overvallen door een schuldgevoel. Maar dat verdween al snel dankzij de lust en erotiek. Na een aantal weken zijn die heftige emoties afgezwakt. Zo kon ik volop genieten van elk moment. Tijdens het weekend struinde ik samen met Grégoire en onze gemeenschappelijke vrienden de rommelmarkten af op zoek naar meubels voor mijn flatje. Ik ontdekte hoe zalig licht een leven zonder verplichtingen kan zijn. Terwijl ik eigenlijk dubbele verantwoordelijkheden had.
Van schuldgevoelens heb ik geen last meer. I go with the flow
In Brussel ben ik Marion, in Marseille noemen ze me Riri
Dat is een melige verwijzing naar Rihanna (op wie ik een ietsiepietsie lijk, van heel ver). Maar het helpt me om mijn twee ‘identiteiten’ van elkaar te onderscheiden. Om te voorkomen dat ik op het verkeerde moment de verkeerde naam gebruik, noem ik zowel mijn man als Grégoire ‘chéri’. Af en toe lieg ik een beetje, maar ik hou vooral heel veel ballen tegelijk in de lucht. Van schuldgevoelens heb ik geen last meer. I go with the flow.
Caique Nascimento – Unsplash
Door tussen de ene en de andere groep te laveren, mijn familie in Brussel en mijn nieuwe vrienden in Marseille, ben ik helemaal opengebloeid. Vroeger was mijn kijk op koppels erg zwart-wit. Toen ik twintig was, vond ik overspel een onvergefelijke fout. Door die hele situatie met Grégoire ben ik daar veel soepeler in geworden. Nu ik bijna veertig ben, heb ik meer morele flexibiliteit. Zeker omdat ik helemaal opga in mijn rol van ‘Riri’. Zozeer zelfs, dat ‘Marion’ Fabrice niet langer bedriegt, die twee weekends per maand en een paar geïmproviseerde vakanties hier en daar. Mocht mijn man een avontuurtje hebben, dan denk ik wel dat ik me gekwetst zou voelen, al lijkt dat misschien oneerlijk. Maar ik zou me erover kunnen zetten. Ik begrijp die behoefte aan ‘iets anders’ immers heel goed.
Sinds drie jaar leef ik dus twee parallelle levens en liefdes
Ongetwijfeld ben ik egoïstisch. Ik weet dat geheimen altijd uitkomen, daarom zal ik binnenkort een einde maken aan mijn zuiderse bestaan. Na drie jaar begint de passie af te nemen, zeggen ze. Bij mij klopt dat in elk geval. Wat overblijft, is mijn hervonden vrijheid. Ik heb beslist: deze zomer keert mijn hart terug naar België. In afwachting daarvan, wil ik die puzzel van gevoelens in me opslaan, want alleen zo voel ik me compleet. En eigenlijk, als je er goed over nadenkt, leeft ieder van ons meerdere levens…
LEES OOK
